Vakantie
Nu ruim een week op vakantie. Ook deze tijd vliegt voorbij. Zaterdag 24 Maart kwam Roelanda aan in Mombasa. Vanaf het vliegveld zijn wij met Kate meegereden naar town waar wij tot een uur of 13:00
in een cafe / restaurantje gezeten hebben. Daarna heeft Kate ons naar het treinstation gebracht, waar wij na een uitvoerige controle met de trein naar Nairobi zijn gereisd. Wat voor Roelanda een
hele omweg was omdat zij met het vliegtuig vanuit Nairobi naar Mombasa is gevlogen diezelfde ochtend. Maar dit kon even niet anders. De treinreis was al een safari trip. De treinrails loopt door
Tsavo East en West waardoor wij onderweg al verschillende dieren hebben kunnen spotten. De treinreis duurde in totaal vijf uur. Hoewel wij vanaf het treinstation met de taxi naar een hotel in de
stad Nairobi zouden gaan, werd ik gebeld door de organisator van de safari dat onze gids klaar zou staan om ons op te pikken. Maar dan moesten wij wel bij de eerste stop eruit en dan een volgende
trein pakken. Naar mijn idee ging deze trein rechtstreeks en zou geen tussenstop maken. Uiteindelijk gaf ik mijn telefoon aan een Keniaanse man die tegenover ons zat (hier hadden wij de hele weg al
contact mee) zodat hij de juiste informatie kon geven. Wij konden gewoon blijven zitten en de man tegenover ons heeft ons na het uitstappen naar de juiste plek gebracht waar wij opgehaald werden
door de gids. De nacht hebben wij doorgebracht in een hotel in Nairobi en de volgende ochtend om 07:00 vertrokken wij naar Masaai Mara. Onderweg nog twee keer gestopt voor wat mooie kiekjes. Rond
14:00 waren wij bij Masaai Mara waar wij in een luxe tent verbleven voor twee nachten. Bij Masaai Mara hebben wij de meeste dieren kunnen spotten in een avond gamedrive en een dag gamedrive. Ook
hebben wij een rondleiding gehad in een Masaai dorp waar er eerst uitleg gegeven werd: om een Masaai man te worden moet je een leeuw vangen en terugkomen met een hoofd, poot en tand. Na deze uitleg
mochten wij met de leeuwenkop op de foto. Daarna werd er voor ons een Masaai dans gedaan. De betekenis van deze dans was deels het vieren van de overwinning op het vangen van de leeuw, deel van de
dans was als een begroeting, en het springen in de dans is om een vrouw te willen. Degen die het hoogste sprong betaalde het minst aan een bruid schat. Het is gebruikelijk binnen de Masaai om twee
vrouwen te hebben. De eerste vrouw woont in een huis aan de rechterzijde en de tweede vrouw aan de linkerzijde. De huizen worden door de vrouwen gebouwd doormiddel van koemest. Fijn dat wij daar
ook binnen mochten zitten. Deze mensen blijven ongeveer tien jaar op deze plek en daarna trekken zij weer verder. Na deze rondleiding nog op de school gekeken waar alle kinderen vanuit de hele
omgeving naar toe komen. Sommige kinderen verblijven daar doordeweeks in verband met de grote afstand van huis naar school.
Dag drie zijn wij doorgereden naar Lake Nakuru waarbij wij een tussenstop hebben gemaakt en hebben gevaren waarbij wij Nijlpaarden en pelikanen hebben gezien. En nog een wandeling in de natuur
tussen de zebra’s en andere dieren. Na deze stop zijn wij doorgereden en hebben meteen een avond gamedrive gedaan. En daarna in een hotel geslapen in een dorpje.
Dag vier zijn wij doorgereden naar Amboseli ook weer een prachtig park en veel dieren gezien. Na de gamedrive hebben wij geslapen in een prachtige lodge. En eindelijk had ik echt weer een keer een
goede douche met warm water. Ik heb er denk ik wel een haf uur onder gestaan. Hoewel ik het voor mijn gevoel niet gemist had, voelde dit zo luxe!
Dag vijf zijn wij doorgereden naar Tsavo East en dat ging niet helemaal vlekkeloos. De reis begon op zandwegen en omdat het in de nacht geregend had, was de gids continu met tegenliggers in gesprek
om te vragen of de weg begaanbaar was. En zo af en toe nam hij geen risico en koos hij een andere weg. Wij zijn met een smoesje door een bewaakt terrein gereden maar moesten daarvoor wel even doen
alsof wij geïnteresseerd waren in een lodge bij Tsavo West. Na deze rondleiding konden wij doorrijden, alleen kwamen wij vast te zitten in een plas. Na wat gepruts met matten kon de bus verder
rijden. Bij Tsavo East aangekomen kregen wij eerst een lunch en was er tijd voor ontspanning. Om 16:00 begon onze avond gamedrive. Doordat het afgelopen week geregend had was het op sommige plekken
modderig. Ook hier was de gids continu aan het kijken of wij erdoor konden. En ook hier kwamen wij vast te zitten. Helaas lukte het deze keer niet om er zelf uit te komen, dus werd er hulp
ingeschakeld. Tijdens het wachten deed de gids vast zijn schoenen uit om in de modder te stappen, en werden er wat voorbereidingen verricht. Toen de andere safari auto eraan kwam, bleek er nog een
haak te missen aan het touw. Ook hier werd een creatieve oplossing voor bedacht. Na hoge toeren kwamen wij uit de eerste plas en daarna moesten wij nog door plas twee. Helaas liep dit minder
vlekkeloos en na een groot kabaal bleek de bumper er te zijn afgetrokken en de bus zat vast in de plas. Wij zijn daarna meegereden met de andere safari auto terwijl onze gids op hulp ging wachten.
Rond 19:00 waren wij weer terug bij de lodge.
Dag zes startte onze gamedrive later dan gepland doordat de bus eerst nog gemaakt moest worden. En daarna werd ik gebeld dat de safari auto die ons gisteren geholpen heeft, nu ook stuk is en of het
een probleem is dat hij de anderen toeristen ophaalt om mee te gaan op safari. Uiteindelijk vertrokken wij rond 10:30 wat achteraf ook niet erg was omdat wij weinig dieren tegenkwamen. De gids was
duidelijk erg vermoeid en was er niet helemaal bij hoewel hij continu veel aan het bellen was, konden wij wel merken dat er wat aan de hand was. En dat bleek dus ook zo te zijn. Hij en zijn vrouw
waren namelijk opgelicht. Zijn vrouw was gebeld dat hun zoon was gevallen op school en een beenbreuk had. Hij was nu in het ziekenhuis maar de dokter moest eerst betaald worden 10000 shilling. Zijn
vrouw heeft dat overgemaakt, en kwam er daarna achter dat zij opgelicht was. Zij belde haar man in tranen op. En vanaf dat moment was hij eigenlijk alleen nog maar daar mee bezig. Nadat de andere
toeristen weer verder gingen met de andere auto zijn wij teruggereden naar de lodge waar wij verbleven. De gids was duidelijk moe en met het geven van extra suiker en het houden van zinloze
gesprekjes (vooral Roelanda) probeerden wij hem wakker te houden. Zelf stapte hij ook twee keer uit de auto om even te strekken. Tijdens deze gamedrive weinig gezien aan dieren. En hebben einde van
de middag bij het zwembad gelegen met een prachtig uitzicht op het park. ’s Avonds kwam er nog een boda rijder met een flex Amarula dit is een soort likeur lijkt wat op baileys, deze kregen wij van
de gids omdat hij de naam Roelanda op Amarula vind klinken.
Dag zeven zijn wij rond een uur of 8:00 weer teruggereden naar Mombasa. Waar de temperatuur weer veel hoger ligt. Tijdens het omwisselen van mijn koffer bij Kate, kwam Roelanda erachter dat haar
camera nog in de bus lag. Gelukkig kwam de gids deze nog brengen nadat hij zijn bus had weggebracht. In de loop van de middag zijn wij naar het appartement gegaan waar wij tot maandag ochtend
hebben gezeten. Maandag zijn wij wezen snorkelen in Watamu. Ook dit was op z’n Afrikaans geregeld. Hoewel het al een paar weken bekend is dat wij richting Watamu zouden gaan, had ik op zondag avond
nog geen informatie. (behalve dat Kate zeker wist dat wij niet om 6:00 in de ochtend opgehaald werden) nadat ik had gebeld, moest alles nog worden kort gesloten. En jawel toch 6:00 in de ochtend
klaarstaan. Wat voor ons overigens geen probleem is als ochtendmensen. Maar wel een beetje jammer dat wij vervolgens een uur moeten wachten voordat de boottocht begint. Watamu is een toeristische
plaats met voornamelijk Italianen. De Afrikanen spreken dan ook goed Italiaans en nauwelijks Engels. Op de boot zaten wij alleen maar met Italianen en hadden niet door dat alle informatie werd
gegeven in het Italiaans. Tijdens de lunch kwam het personeel er pas achter dat wij geen Italianen werden. (omdat wij allebei geen vis eten en dit blijkbaar op de boot al gevraagd werd). Na het
snorkelen zijn wij naar een hostel gebracht waar wij twee dagen verblijven. In tegenstelling tot Mombasa is het hier zo toeristisch dat je ook als het donker is over straat kan lopen. De omgeving
voelt als een echte vakantie. Het verkopen van goederen en het onderhandelen blijft wel hetzelfde.
Vanaf woensdag vertrekken wij weer richting Mombasa waar wij in een resort gaan verblijven van een Belgische man. Donderdag staat er nog een afspraak bij APDK en dan nog twee volle dagen flink
genieten voordat de Nederlandse bodem weer wordt aangeraakt.
Wiki 10
De laatste week
Dit was alweer de laatste week werken. Ik vind het erg jammer dat het voorbij is. Juist nu ik voor het grootste gedeelte weet hoe het binnen deze organisatie werkt Ik heb veel gezien, geleerd en
kunnen doen, en ik ben dan ook erg dankbaar voor deze ervaring.
Zondag:
Laatste dag bij ons vaste plek bij het strand gelegen. En einde van de dag samen met de andere vrijwilligers, Kate, Martha en de kinderen een ijsje wezen eten bij het strand als afsluiting van de
leuke tijd.
Maandag:
Voor de laatste keer vroeg vertrekken naar APDK. De dag verloopt zoals gebruikelijk, ik ben als eerste aanwezig. En rond 8:45 komt mijn collega binnen. En mijn andere twee collega’s zijn er vandaag
niet. In de middag ben ik bij de Port Reitz school. In verband met examens is het erg rustig hier. De scholen hebben straks drie en sommige vier weken vakantie.
Dinsdag:
Ook deze ochtend verloopt hetzelfde als anders. Alleen komt mijn collega fysiotherapeut rond 10:30 binnen. Hij was in Nairobi geweest om zijn certificaat op te halen. Nadat hij terug is, is het erg
druk want iedereen heeft hem nodig. Er wachten ook wat nieuwe patiënten. En zonder dat ik wat zei maakt hij gebruik van de nieuwe kaarten. En hij geeft ook aan dit erg prettig te vinden. Einde van
de dag heb ik nog een evaluatie gedaan met hem. En dat was maar goed ook dat wij dit spontaan vandaag deden, want de rest van de week was dit er niet van gekomen.
Woensdag:
Woensdag de fysiotherapeuten van APDK en Port Reitz school getrakteerd op een lunch bij het plaatselijke restaurantje. Ook dit ging weer op zijn Afrikaans. Wij hadden afgesproken om daar 12:30 te
gaan lunchen (was al een week van tevoren aangekondigd), en iedereen was erg enthousiast. In de ochtend geeft mijn collega bij APDK aan naar het ziekenhuis te gaan met de kinderen, en toen vroeg ik
hoe zit het met de lunch dan? Oooh ja de lunch. (dag van tevoren nog over gehad) ja ik ben pas om 15:00 terug (lees 16:00). Dus ik zei dan houdt het op voor jou. Om 12:00 was hij niet naar het
ziekenhuis en om 12:30 zegt hij ja we gaan lunchen.. Om 12:45 gingen wij weg en ik belde de andere therapeuten van de school, en die gingen ook weg. Mijn collega liep weer terug en zij dat hij er
zo aan zou komen. Na 10 minuten ben ik naar binnen gelopen, was hij nergens te bekennen en ben ik met mijn andere collega gegaan. Toen wij daar zaten waren de therapeuten van de school er nog niet
(en het is nog geen 5 minuten lopen en het was inmiddels 13:00) dus ik bel mijn collega weer en zij zegt ja wij zijn er bijna. 13:15 kwamen zij aan en daarna kwam mijn andere collega nog. Het was
super gezellig! En ook goed dat zij in contact blijven met elkaar voor de samenwerking.
Na de lunch ben ik samen met mijn collega van de Port Reitz school naar de mortuarium geweest, naast het ziekenhuis. Het was goed dat mijn lunch al binnen was. Er werd op dat moment net een lijk
opgehaald en de kist stond op de vrachtwagen. Bij binnenkomst lag er een overleden persoon op tafel met tape op de borst waarop alle gegevens stonden. Hoe deze persoon was overleden, naam en
leeftijd etc. Er werd een snee gemaakt in het bovenbeen, en de ader werd naar boven gehaald zodat er een vloeistof naar binnen gespoten kon worden. (blijft het lijk langer goed). Daarna gekeken bij
de vrieskisten. Hier lagen twee personen, één al bijna acht maanden omdat er een rechtszaak loopt wie de overleden persoon mag kopen. (ruzie tussen twee families) in Afrika heb je een status als je
het overleden lichaam van je familie koopt. Het andere persoon ligt hier een jaar. Deze persoon is door de politie van straat gehaald en naar het ziekenhuis gebracht, maar niemand kende deze
persoon. Na ontslag uit het ziekenhuis is deze persoon een tijd later weer naar het ziekenhuis gebracht door de politie en daar is diegene uiteindelijk overleden. De eerste drie maanden wordt
geprobeerd om familie of kennissen op te sporen. Maar niemand heeft zich gemeld. Nu is het lijk van de overheid.
Donderdag:
Deze dag begint wat minder leuk. Ik had met mijn collega van APDK afgesproken om nog het één en ander door te bespreken. (aangezien ik vorige week op outreach was en hij niet aanwezig was geweest
en pas sinds dinsdag halverwege de ochtend terug was) hadden wij om 8:30 afgesproken. Op moment dat ik binnen kom pakt hij zijn spullen en zegt dat hij gaat naar Kilifi voor assessment. Daar was ik
dus niet blij mee omdat dit mijn laatste officiële werkdag is. Uiteindelijk eerst via de app nog wat contact gehad en blijkt dat hij dit ook pas sinds vanmorgen vroeg wist dat hij hierheen moest
gaan. Hij kwam in de avond om 21:00 terug en hebben toen nog even kunnen zitten. Vrijdag vroeg in de ochtend moest hij weer weg om hier verder aan te werken.
Vrijdag:
Vanmorgen vroeg opgestaan om alle spullen bij elkaar te verzamelen. Na het laatste ontbijt afscheid genomen van het gastgezin en wat foto’s gemaakt. Daarna op beide projecten een evaluatie gehad
met de leidinggevenden en de coördinator. Rond 11:00 werd er op APDK een afscheid gegeven. De kinderen zongen een lied en ik kreeg bloemen, daarna werd mijn certificaat overhandigd. Was een leuk
moment. Daarna van iedereen persoonlijk afscheid genomen en veel contacten uitgewisseld. Toen was het echt tijd om te gaan!:( samen met Kate en mijn bagage naar haar huis gereden. En later in de
middag heb ik samen met Kate een ijsje gegeten op dezelfde plek als wij ook ijs hebben gegeten toen ik aankwam (nieuw ijsmaatje). Na het avondeten hebben wij nog een spelletje gespeeld met z’n
allen. En toen begon toch echt de laatste nacht bij Kate.
Namens alle collega’s bedankt voor de donaties voor de operaties (de mensen zijn er echt heel dankbaar voor, meerdere malen gezegd). Ik heb een aantal van deze kinderen mogen behandelen. En sommige
casussen heb ik ook op papier. (als het goed is krijg ik nog een officieel document met de kinderen die dankzij een donatie een operatie hebben ondergaan). Mocht je het leuk vinden om te weten waar
het donatiegeld naartoe is gegaan? Laat het mij weten, ik laat het graag zien!
Ik mag gelukkig nog twee weken genieten van het mooie Kenia voordat ik weer ga landen op Nederlandse bodem. Ik hou jullie op de hoogte van de reiservaringen.
Ik ben dankbaar voor alle mensen die ik heb leren kennen en die mij geholpen hebben, in een (inmiddels niet meer) vreemde cultuur met hele andere gewoonten. Ook nogmaals dank voor iedereen die mij
gesteund heeft.
Wiki 9
Afgelopen week veel gezien en gedaan. Vorig weekend veel boodschappen gedaan voor de lunch en spelletjesmiddag van afgelopen dinsdag. Kate heeft mij maandag ochtend vroeg teruggebracht naar APDK
met al mijn tassen.
De lunch werd geregeld door APDK, ik had maandag voor de zekerheid nog even gevraagd en toen bleek dat er voor dinsdag nog niks geregeld was. Zij dacht dat de dertiende op vrijdag was. Dinsdag
ochtend is er een collega om 6 uur in de ochtend vertrokken om spullen voor de lunch te gaan kopen. Hierdoor was dinsdag alles vertraagd en heb ik eerst geholpen met koken. Na de lunch had ik voor
een toetje gezorgd. Yoghurt met ranja en chocolade cornflakes. Hoewel wij een spellenmiddag buiten zouden houden, werd het een knutselmiddag binnen. Dit omdat het de hele ochtend geregend had, en
dan willen de kinderen niet naar buiten. (Grappig dat mensen op een regenachtige dag, als het wat is afgekoeld met sjaals, jassen, vesten en mutsen lopen). Ik had nog diverse knutselspullen
meegenomen waaronder vouwblaadjes en een masker kleuren. Ik had een uitgeprinte reisgids van de organisatie nog in mijn koffer zitten en aangezien ik deze niet meer nodig heb, had ik dit meegenomen
en heb ik een aantal jongens geleerd om vliegtuigen te vouwen. De jongens vonden dit geweldig, met name één jongen die de hele dag in bed ligt had aan het einde van de middag zijn hele bed vol had
met gevouwen vliegtuigen. Ook de vouwblaadjes waren een groot succes. Met de kleintjes hebben wij nog cake happen gedaan. Het was een geslaagde middag.
Van woensdag tot en met vrijdag ben ik mee geweest op een out reach programma. Samen met een collega van de orthopedische instrumentmaker en met de chauffeur vertrokken wij woensdag ochtend om
07:00 richting Kilifi. Bij een out reach programma gaan een chauffeur van APDK en een collega het land in om dorpen te bezoeken. Deze maand gaat de orthopedische instrumentmaker en volgende maand
gaat er iemand anders van een andere (para) medische afdeling.
Rond 09:00 kwamen wij aan bij het ziekenhuis waar wij een bezoekje brachten aan de afdeling fysiotherapie, dit ter kennismaking dat de mobiele klinieken weer gestart zijn. Tijdens dit bezoek ook
kennis gemaakt met de occupational therapeut. Wij werden meegenomen naar de kraamafdeling waar een patiëntje van 12 uur oud een onderzoek nodig zou hebben. Moeder en kind waren net vertrokken toen
wij kwamen.
Na dit bezoek zijn wij doorgereden naar de kicurini school in Kaloleni voor kinderen met een handicap. Na het kennismaken wordt het kantoor van de hoofddocent gebruikt als onderzoekskamer. Op deze
school is ruimte voor 85 kinderen maar er verblijven 65 kinderen. Dit heeft als reden dat deze school eigenlijk niet voldoende kwaliteit kan bieden voor kinderen met cerebrale parese (CP). Er is
geen fysiotherapeut aanwezig en er zijn geen verplegers aanwezig.
Het was heftig om te zien, dat er een kind met spina bifida allemaal geïnfecteerde wonden op zijn been heeft. Wat niet (goed) behandeld is. Kans bestaat dat dit beentje geamputeerd moet worden. Ook
zijn hier een aantal kinderen die hulpmiddelen nodig hebben, maar deze niet hebben. Wij hebben de kinderen onderzocht en vervolgens een aanbeveling gedaan voor therapie, of een hulpmiddel. Een
jongen met het syndroom van down is doorgestuurd naar de tandarts in verband met een extra rij boventanden (achter zijn normale tanden). Hij had dit al vanaf de geboorte maar ouders hebben hier
niks mee gedaan. Sinds een jaar zit hij op deze school en de leraren gaven dit nu aan. Aan het einde zijn wij nog naar de slaapzaal gegaan hier lag een meisje met een waterhoofd. De slaapzaal rook
en zag er niet erg hygiënisch uit. De matrassen waren kapot en er werden lappen als lakens gebruikt. De muskieten netten waren kapot. Dit meisje ligt de hele dag op bed omdat zij niet zelfstandig
kan zitten, en zij geen rolstoel heeft om te zitten.
Wij rijden door naar de officiële tweede stop dit is een Health centrum in Mavueni. Wij begroeten eerst een verpleegster in een (naar mijn idee) consultatie bureau. Tegenover gaan wij in een ander
gebouw zitten. Eerst wordt de tafel waar allerlei ontsmettingsmiddelen staat leeg gemaakt en daarna nemen wij plaats aan de tafel. Er wachten een heleboel patiënten buiten. De warmte en de lucht
maken dat ik bijna de hele middag slecht in mijn concentratie zit (sommigen mensen ruiken hier echt heel erg). Deze onderzoeken gaan anders dan bij de eerste stop, hier komen mensen vanuit de
dorpen omdat de dokter komt, komen er een heleboel mensen. Ook mensen die verwijzingen hebben voor een school bijvoorbeeld. Hier kunnen wij niets mee.
Na dit bezoek reden wij door naar Kilifi stad waar wij in een hostel verblijven. Onderweg keert de chauffeur om en spreekt mijn collega een ‘vreemde’ dame aan. Mijn collega zag dat deze vrouw een
abnormaal looppatroon had, en een afwijking aan haar been (genu valgum) en hij sprak haar hierop aan en vertelde over APDK. Hij heeft een foto genomen van haar benen en gegevens uitgewisseld. Wat
een beroepsdeformatie moet hij hebben. Ik weet niet of ik het prettig zou vinden als een ‘vreemde’ medicus mij zou aanspreken omdat ik abnormaal loop. Voor hier kan het een groot verschil zijn,
omdat er veel mensen zelf geen actie ondernemen. Zo heb ik in de loop van deze dagen ook twee kinderen / jongeren gezien met een afwijking van de ledematen door een onbehandelde breuk.
Rond een uur of 16:00 zij wij in Kilifi centrum waar wij eerst gaan lunchen bij een lokaal restaurantje. Je kan hier een hele maaltijd krijgen voor 80 shilling (dat is nog geen 80 eurocent). Daarna
een hostel opgezocht om te gaan rusten en in de avond bij hetzelfde restaurantje gegeten net als de rest van de dagen (ontbijt, lunch en avondeten).
Dag twee vertrekken wij om 07:30 na het ontbijt en rijden naar het ziekenhuis (ander ziekenhuis dan dag 1) en hebben daar contact met de occupational therapeut (haar hadden wij einde van dag 1
ontmoet) zij was erg enthousiast dat de mobile clinic weer een goede doorstart aan het maken is. Helaas kan zij geen collega meesturen om te helpen, en zij stuurt ons naar de afdeling
fysiotherapie. Er is een fysiotherapeut en een student fysiotherapeut die met ons meegaan. De dorpjes die wij vandaag bezocht hebben ligt in de bergen en wij hebben bijna de hele dag op onverharde
wegen gereden.
De eerste stop is in Mrima wa ndege. Er zijn niet veel patiënten, waardoor er ruim de tijd genomen kan worden voor de patiënten. Het dorpje ligt erg afgelegen van de faciliteiten. In de buurt is er
geen fysiotherapeut waardoor de mensen moeten reizen. De kinderen onder vijf jaar kunnen gratis fysiotherapie krijgen, maar de meeste mensen hebben geen geld om de reis er naar toe te betalen. Er
wordt samen met de ouders of grootouders een huiswerkprogramma doorgenomen zodat zij zelf fysiotherapie kunnen geven. Je kan merken dat een heel aantal volwassenen (ouders / grootouders) geen of
nauwelijks onderwijs hebben gehad. Sowieso weten veel (groot)ouders niet de leeftijd van hun kind en geven dan een geschatte leeftijd op. Sommigen hebben wel een telefoon maar weten niet hun
telefoonnummer en kunnen deze niet zelf oplezen. Of het consultatieboekje met informatie kunnen zij niet zelf lezen.
Na deze stop rijden wij door naar Vitengeni het is een onverharde weg door de wildernis. Wij rijden door een natuurgebied waar ook wild te spotten is (niet gezien helaas). Na ongeveer een uur komen
wij bij een groepje mensen wachtend onder een boom. Er worden twee banken neergezet onder de boom en hier vinden de gesprekken en de onderzoeken plaats. Ook hier zijn weinig faciliteiten in de
buurt en de mensen hier zijn nog armer en ik verwacht ook dat de meesten niet of weinig onderwijs hebben gehad. Hier diverse aandoeningen gezien van milde tot ernstige aandoeningen. Er is een baby
met een onbehandelde huidinfectie hierdoor zijn er standsafwijkingen aan de heup en de enkel. Moeder doorgestuurd naar het ziekenhuis en ik kan niet uitsluiten dat dit een amputatie gaat worden.
Verwacht wordt dat het gaat om cellulitis door een insectenbeet. Zelf slik ik nou ruim een week antibiotica voor dezelfde aandoening ook door waarschijnlijk een insecten beet, dus die kwam wel even
binnen, zeker omdat het met antibiotica goed te behandelen is (was).
Na een aantal onderzoeken gehad te hebben, begint het vreselijk te waaien en er ontstaan donkere wolken. De chauffeur wordt onrustig en zegt dat wij moeten gaan voordat het gaat regenen. Na de
laatste gesprekken afgerond te hebben. Scheurt de chauffeur naar beneden, onderweg begint het vreselijk hard te regenen en de wegen zijn onbegaanbaar. Gelukkig is de chauffeur zeer kundig om in
deze omstandigheden te rijden. Het was een echt avontuur.
Na deze rit nemen wij met zijn allen een lunch en zetten vervolgens de collega fysiotherapeuten af. Wij rijden daarna nog door naar twee patiënten aan huis. Een jongetje met CP en een oudere dame
met artrose van haar knie. Rond een uur of 19:00 zijn wij terug in de hostel.
Op de derde en laatste ochtend vertrekken wij rond 8:00 naar het ziekenhuis om de occupational therapeut op te halen. Daarna verteken wij naar Mastangoni waar wij ontvangen worden op een school. De
consulten worden op deze school gehouden in een klaslokaal. Er waren veel patiënten en het was er warm. Rond 13:30 waren wij na non stop consulten klaar. Wij hebben de therapeut weer afgezet bij
het ziekenhuis en zijn doorgereden naar de lunch, waar de chauffeur de auto ging wassen. Naar de lunch zij wij teruggekeerd. Onderweg begon het weer flink te regenen, maar deze keer was dit geen
avontuur.
Het was een hele belevenis. Zo ver van de ‘bewoonde’ wereld te zijn. En het grijpt ook zeker aan. Ook bij mijn collega, ook al doet hij met regelmaat z’n out reach programma.
Dat was het voor deze week. Volgende week gaat mijn laatste werkweek in, voelt erg vreemd omdat je met veel mensen een band hebt opgebouwd en het werk steeds vertrouwder voelt.
Wiki 8
Deze week een kort verhaal. Er zijn geen nieuwe ontwikkelingen ten aanzien van het werken. De kinderen bij de Port Reitz school zijn bijna allemaal getest. Ook is er een lijst met hulpmiddelen
gemaakt. Ik heb voorlichting gegeven aan ouders en verzorgers over het eten en drinken bij een meisje met CP. Moeder wou haar mee naar huis nemen omdat zij niet eet en drinkt.
Dus ik heb even op de logopedisten stoel gezeten. Dag later kwam mijn collega vertellen dat het heel goed gegaan was. Leuk om te horen.
Afgelopen woensdag ochtend ben ik gevraagd om in de klas te kunnen helpen, omdat er geen docent aanwezig was vanaf 11:00. Omdat ik van tevoren niet weet hoe druk het op de afdeling is, had ik
aangegeven dit niet te kunnen beloven. Toen het in eerste instantie niet erg druk was ben ik naar het lokaal gegaan met als voorwaarde dat ik gebeld kan worden als het te druk is. Rond 11:30 werd
ik dan ook gebeld of ik terug kon komen, met de verpleegkundige overleg gehad dat ik terug ging en of zij dan verder op de kinderen zou gaan letten. De kinderen had ik wat sommen gegeven, en na het
behandelen ging ik terug. Het was één grote chaos en de meiden waren elkaar aan het opmaken met nat gelikte kleurpotloden. Ik heb de kinderen naar de lunch gestuurd en zag dat de verpleegster in
haar kamer zat te eten. Ik weet niet wat zij aan het doen was toen ik er niet was, maar ik denk niet dat zij even gekeken heeft in het lokaal.
Ik ben zo langzamerhand het werken aan het afronden. Volgende week staat er een lunch en spellenmiddag voor de kinderen op de planning. En vanaf woensdag ga ik drie dagen op een out reach programma
(mobile clinic) richting het Noorden van Mombassa. Er is al verteld dat het koud is daar (19 graden).
Wat betreft het weer er zijn een aantal avond / nachten flinke regenbuien geweest en soms met onweer. Ik begreep dat dit vroeg is voor de tijd van het jaar. Ook hier wordt merken de mensen dat het
klimaat veranderd. Einde van vorige week en begin deze week was het wat minder warm. Het is dan een stuk rustiger op de afdeling, en dat komt omdat de mensen dan gaan bijslapen. En ik moet ook
zeggen dat het heerlijk slaapt als het wat is afgekoeld.
Qua gezondheid zijn mijn maag en darmen deze week wat overstuur (was een keer te verwachten). Gelukkig kan ik prima functioneren, alleen ligt mijn energielevel wat lager. Gelukkig tijd genoeg om
uit te rusten.
Alvast een fijn weekend allemaal!
Wiki 7 (saba)
Week zeven is inmiddels ook voorbij gevlogen
Tot gisteren waren er weinig ontwikkelingen op APDK. Een aantal veranderingen wat was doorgevoerd, is weer terug gedraaid. Gisteren voor het eerst de nieuwe lijsten gebruikt om te meten en te
registreren (die ik in het begin al gemaakt had). Ik heb samen met de fysiotherapeut het vraaggesprek afgenomen en onderzoek gedaan en daarna behandelplan opgesteld. De fysiotherapeuten zijn niet
gewend om een anamnese af te nemen, en weten ook niet welke vragen zij moeten stellen. Er werd nu uitgebreid onderzoek afgenomen en samen met de ouders het behandelplan opgesteld. De fysiotherapeut
was erg blij met het plan. Het gaf de ochtend ook meer rust en structuur. Ook samen met de ouders beste behandeldag en tijd besproken, en met de fysiotherapeut afgesproken om een agenda te gaan
beheren. Hij gaf aan dat dit Afrika is en de mensen niet op afspraak komen. Toen ik aangaf dat het hem wel rust en structuur zou geven als hij een agenda beheert (waarbij rekening gehouden wordt
met de Afrikaanse mentaliteit) zag hij hier wel het nut van in. Afgelopen dinsdag was er een orthopedische en neurologische (spina bifida en waterhoofd) kliniek. Artsen vanuit Nairobi komen
kinderen en volwassenen onderzoeken en advies geven. Ook werden kleine chirurgische ingrepen gedaan voor kinderen met klompvoeten. Meeste mensen zijn er al heel vroeg of zijn de dag ervoor al
gekomen. (in verband grote reisafstand). Toen ik ’s ochtends om 7:30 op het werk kwam, zaten er zeker wel 50 mensen. Rond een uur of 8 werden de mensen in de fysiotherapieruimte gebracht en werd er
gebeden, gelezen en gezongen. Tot ongeveer 8:30 (toen kwamen de artsen binnen) en werden de mensen verdeeld over de ruimtes. Uiteindelijk zijn er over de hele dag door wel z’n 150 tot 200 mensen
geweest. Samen met mijn collega heb ik de namen geregistreerd van de patiënten en de betalingen gedaan. Er waren een aantal bij die niet of minder hadden betaald. Hier werd niet moeilijk over
gedaan. Mijn collega gaf aan blijkbaar is er een reden dat zij het niet betalen. Niet alle adviezen van de artsen kunnen worden opgevolgd, soms omdat mensen geen geld hebben om dit te betalen. Het
is best hard om dit te horen, zeker als je weet wat dat kan betekenen voor een kind.
Doordat er gisteren meer tijd voor het vraaggesprek en onderzoek was, is het ook duidelijker wat de kennis en de verwachtingen zijn van ouders. Hierdoor kon de fysiotherapeut de informatie beter
afstemmen. Een ander groot pluspunt is dat de laatste weken kinderen minder huilen tijdens behandelingen. Dit komt doordat er niet meer door de pijngrens heen bewogen wordt. Er wordt meer contact
gemaakt met het kind. Ik hoop dat dit doorgezet gaat worden.
Afgelopen week komt er bijna elke dag een jongen die vakantie heeft van zijn school. Hij zit op een speciale school en loopt met krukken. Nu hij thuis is wilt hij niet lopen met krukken en ouders
zijn naar APDK gekomen om te vragen of wij hier wat mee kunnen. Vader heeft hem drie dagen gebracht en hij heeft hier drie hele dagen rond gehangen (vader ging weg). Nadat mijn collega had
aangegeven dat vader en moeder moeten komen (omdat het een gedragsmatig probleem is) bracht zijn oppas gisteren haar zoon en zijn broer en ging toen weg. De kinderen hadden geen eten en drinken bij
zich. Ook de keuken hier had niet voldoende en het is ook niet gebruikelijk om kinderen van buiten mee te laten eten. Ik heb bij mijn gastgezin wat eten gehaald. Maar het is erg vreemd om je
kinderen naar APDK te brengen en vervolgens weg te gaan. Gelukkig is er een hek om het terrein en kunnen de kinderen niet weggaan, want er is geen tijd om de jongens de hele dag in de gaten te
houden. Vandaag kwamen de kinderen weer maar nu hebben wij de kinderen en oppas weer terug naar huis gestuurd.
Vannacht is er flinke regen en onweer geweest. Ik was al benieuwd hoeveel mensen er vandaag naar APDK zouden komen. Op vrijdag is er elke week klapvoet kliniek, en het is dan erg druk. Het was erg
rustig vanmorgen omdat het regende. Hoewel ik het heerlijk vind dat het wat afgekoeld is, lopen een aantal kinderen bij APDK met een trui aan. Meer kinderen geven aan het koud te hebben, op vrijdag
morgen is therapie altijd buiten. Maar dit willen de kinderen nu niet omdat het (zachtjes) regent. Inmiddels is het weer droog en wordt het weer behoorlijk warm. Omdat het zo rustig is leer ik mijn
collega’s Nederlands. Dit is erg grappig omdat de G erg moeilijk voor hen is. Wanneer hun Nederlands spreken, klinkt het Chinees.
Op de Port Reitz school zijn wij druk bezig met het testen en meten van de kinderen. Hier zit inmiddels veel vooruitgang in. Er wordt niet echt nagedacht over een plan: wat heb ik nodig? Hoe gaan
wij meten etc.. maar de motivatie is er zeker. En er ontstaat ook een duidelijke taakverdeling. Hoewel ik wel denk dat zij het belang inzien van het meten (helemaal nadat ik zei dat er een lijstje
mag komen van hulpmiddelen die nodig zijn) mag ik de metingen doen (en op momenten dat ik er niet ben, werd er tot op heden niet gemeten). Terwijl ik aan het meten ben schrijft één collega het op
en de andere verteld de diagnose. Op zich het meest handig om mij het praktische werk te laten doen. Maar zoveel kinderen achter elkaar testen op een mat op de grond, is best pittig. Voorgesteld om
met twee personen tegelijkertijd te gaan testen. Werd er vriendelijk gelachen en gevraagd of ik snel wou gaan lunchen? Uiteindelijk hielp mijn collega wel mee. Afgelopen woensdag was er een tas met
schoenen uit Nederland gekomen, samen met twee collega’s hebben wij bij een aantal kinderen deze schoenen gepast en gegeven.
Ik heb afgelopen week veel mooie wandelingen gemaakt. Zo ben ik langs een vissersdorpje gelopen. De mannen waren net aan het badderen in de zee. En vonden het maar al te leuk dat er drie blanke
vrouwen langsliepen. Afgelopen zondag ben ik mee geweest naar de kerk met Martha (housekeepster). Om bij de kerk te komen moesten wij met de brommer 30 minuten reizen. Dit was echt een hele mooie
rit, door de bergen en bossen. Ook door een stel loslopende koeien gereden. De kerk stond ergens midden in een klein groenrijk dorpje. Er zaten zes mensen in de kerk en de dienst duurde drie uur.
Rond een uur of 13:00 waren wij terug en heb ik Martha meegenomen naar het strand waar wij vaak in het weekend zijn. Ik heb Martha zwemles gegeven in de zee en later ook in het zwembad. Veel
Afrikanen hebben niet geleerd om te zwemmen. Toen ik op het werk vertelde dat ik zwemles had gegeven hoorde ik nog een heel aantal zeggen niet te kunnen zwemmen. (en het eigenlijk ook wel willen
leren). Na het zwemmen zijn wij nog ergens wat gaan drinken. Was erg gezellig!
Besef komt er wel steeds meer wat het betekend om te (over)leven. Wat kunnen wij dan klagen en soms moeilijk doen over bijzaken. Het is soms best confronterend hoe ‘verwend’ je kan denken, totdat
je realiseert dat het niet zo werkt, zoals wij het gewend zijn. Andere kant wordt je er ook creatief van. Zoals in de meeste culturen zijn gadgets hier ook erg belangrijk. Soms nog belangrijker dan
bijvoorbeeld een woning. Veel mensen gebruiken hier twee telefoons of twee simkaarten. (ivm de kortingen die de providers aanbieden). De tablet nek of telefoon duim zijn hier ook zeker van
toepassing. Het is met name voor persoonlijke doeleinden. Alleen de administratieve afdelingen werken vaak met een computer.
Dit was het voor deze week.
Fijn weekend allemaal! En veel schaatsplezier
Wiki 6
Ook week zes is volop aan de gang! Ik heb mijn draai nu aardig gevonden. Deze week zijn er veel nieuwe aanmeldingen geweest bij APDK. Waarbij een aantal heftige aandoeningen. Een jongetje met een
fors waterhoofd, een pasgeboren kindje met een tekort bovenbeen en een heup luxatie (wat bij de geboorte niet opgemerkt was). Op de port reitz school was het in de middagen tot vandaag wat
rustiger. Sinds vandaag zijn wij gestart met het meten en testen van de kinderen. Het gebeurd hier wat minder nauwkeurig maar zeker waardevol om te doen. De ontwikkelingen bij APDK liggen wat stil.
Er zijn een aantal veranderingen doorgevoerd maar op één of andere manier ligt het dan weer stil. De groepstherapie is in elk geval wel verkort en dat is een groot pluspunt voor de individuele
fysiotherapie, voor de kinderen die hier verblijven.
Afgelopen vrijdag een vrouwendag gehad met de andere twee vrijwilligsters en met Kate. Eerst wezen shoppen in het centrum van Mombassa. Hier was het een enorme drukte. De straten zijn smal en de
winkeltjes zijn klein. Na het winkelen zijn wij naar de schoonheidssalon geweest waar ik een uitgebreide pedicure behandeling heb gehad. Hier hebben wij een aantal uren gezeten en daarna zijn wij
naar de parkeerplaats gegaan met de tuktuk, om de auto van Kate op te halen. Hier betaal je niet voor de parkeerplek, maar betaal je de jongen die de wacht houdt over je auto.
Zaterdag hebben wij een verhuizing gerealiseerd in Kate haar huis. Twee slaapkamers zijn omgewisseld en dat betekend dat ik nu ook weer bij de anderen op de kamer slaap. (ik sliep bij de
huishoudster en bij Kate haar dochter op de kamer) Na deze interne verhuizing zijn wij gaan afkoelen bij het strand en zwembad. (op de gebruikelijke plek elke week;). Zondag zijn wij met de
vrijwilligers vroeg vertrokken naar de zuidkust en hebben wij gevaren richting Wasini eiland hier hebben wij gesnorkeld en onderweg dolfijnen gezien op zee. Het snorkelen was prachtig. Veel
gekleurde vissen gezien, en het werkt heel rustgevend. Tegen de avond waren wij weer terug.
Elke maandag ochtend vertrek ik vroeg naar mijn andere gastgezin. Ik heb dan nog even tijd om mijn spullen op te ruimen en kan mij daarna klaarmaken voor het werken. De maandag is meestal een lange
dag, maar de tijd gaat wel lekker snel. Inmiddels heb ik ook meer mensen om mee te gaan wandelen einde van de dag. Ook zijn er twee nieuwe vrijwilligsters gekomen in het huis van Leah (daar waar ik
doordeweeks verblijf) zij blijven voor twee weken.
Soms krijg ik wel de kriebels van de beesten in en rondom huis. Zo zitten er veel hagedissen ook zit er één in mijn kledingkast! Bij Kate zitten er veel kakkerlakken in huis. Zondag ochtend zag ik
er één in de gang en de kat zag het gelukkig ook (maar was niet gelukt om te vangen). Later zag ik er ook één op de slaapkamer. Zondag op maandag nacht had ik het gevoel dat er overal beesten
waren. (Misschien ook wel omdat andere vrijwilliger vroeg of ik al onder mijn kussen had gekeken). Vorige week vloog er ook wat op mijn arm toen ik sliep en ik sprong overeind en dacht daarna ook
dat er twee naaktslakken in mijn bed lagen, maar dat waren scheuren in de lakens. Martha (huishoudster) moest heel hard lachen.
Terwijl ik aan het typen ben zit ik buiten in de schaduw. Het was vannacht en het is vandaag extreem warm. (wat misschien moeilijk voor te stellen is in Nederland). Eigenlijk start ik nu met werken
maar ook al kom ik 15 minuten te laat dan nog ben ik de eerste en moet ik wachten tot de deur open gaat. Zowel in de ochtend als in de middag ga ik standaard na starttijd weg, en ik ben dan vaak
nog de eerste. De meesten komen ook standaard bepaalde tijd later (elke dag weer) en gaan dan niet eerder van huis weg.
Voor nu was dit het weer! Fijne week allemaal!
Warme groet
Wiki 5
Djambo,
Tijd gaat snel inmiddels op de helft van mijn werkweken. Er zijn goede ontwikkelingen gaande betreft het werken bij APDK. Er komt meer systeem in het werken , ook zijn er wat aanpassingen in het
huidige programma. Het leuke is dat ik het alleen gefaciliteerd heb. En dat de fysiotherapeut het zelf regelt en bespreekt met het team. Het is goed om te zien dat er geluisterd wordt naar feedback
maar dat er ook meteen wat mee gedaan wordt. Daarnaast wordt ik er nu vaak bijgehaald als het om besluitvorming gaat wel of geen therapie. De casus wordt dan duidelijk uitgelegd, en daarna
besproken met de patiënt erbij. Ook is er bij een aantal een duidelijke vooruitgang te zien qua therapie, dat geeft weer nieuwe energie. Ook de kinderen van buitenaf leren je kennen, en moeders en
familie pakken het over het algemeen erg goed op.
Het werken met de kinderen verloopt ook steeds soepeler. Het is leuk om te zien en te ervaren dat de kinderen heel dankbaar zijn. En dat alleen door aandacht te geven, structuur te bieden en
consequent te zijn. In mijn eerste weken was er een jongetje wat mij erg opviel, omdat hij vaak andere kinderen aan het slaan was. Ook naar mij was hij redelijk agressief. Maar juist hij komt nu
elke dag even een knuffel halen of naast mij zitten, even vragen hoe het met mij gaat. En ik heb hem niet meer zien slaan naar andere kinderen. Soms vraagt het ook veel geduld. Zo heb ik met een
meisje op de port reitz school een uitdaging gehad. Zij had geen therapie en dus hoefde zij niet in de ruimte te zijn, alleen vond zij van wel. Zij bleef terug komen, na ongeveer 45 minuten gaf zij
zich gewonnen. Soms denk ik ook wel dat het dweilen is met de kraan open. De ouderen hier geven een keer een tik of waarschuwing maar ondernemen geen actie als het kind doorgaat.
Wat ik erg kan waarderen is de behulpzaamheid van de kinderen naar elkaar toe. Kinderen die kunnen lopen duwen de kinderen in de rolstoel. Daarnaast kunnen de kinderen hier erg goed delen, en dit
worden de kinderen ook geleerd. Als er bijvoorbeeld brood over is dan krijgen een aantal kinderen een boterham met de opdracht dit te delen met de anderen.
Afgelopen dinsdag was er ‘visite’ op de port reitz school, alle kinderen stormden hier naar toe. Ik was verbaasd dat iedereen wegrende en later kwamen de kinderen terug met koek, snoep, drinken en
een snack. Ieder kindje had wat gekregen. Einde van de dag had ik het met mijn collega erover en zij gaf aan dat veel kinderen uit een arm gezin komen. Waarbij er helemaal geen eten is. Sommige
kinderen willen in de schoolvakanties niet naar huis, omdat er thuis niet goed voor hun gezorgd word. Ouders schamen zich en houden het kind binnen, en soms worden kinderen geslagen. Wanneer een
kind een handicap heeft dan kan het zijn dat één van de partners de ander de schuld geeft van de handicap. Soms verlaat iemand zijn partner door de handicap van hun kind.
De fysiotherapeute op de port reitz school kwam met een tas vol gekregen spullen voor ondersteuning van therapie. In deze tas zat onder andere aangepaste bekers en lepels, en een aantal spellen.
Wat mij opvalt is dat zij van veel spullen niet weten hoe zij dit moeten gebruiken. En dan ook werkelijk geen idee hebben. (dat zijn dan ook de spullen die ergens in een kast verdwijnen en dan
wordt hier niks mee gedaan). Ik heb veel kunnen uitleggen. Samen met de andere fysiotherapeut heb ik rummikub uitgelegd en gedaan, en daarna werd de rest van de spelletjeskast leeggehaald. En heb
ik een heel aantal spellen met haar gedaan en uitgelegd, was leuk om te doen omdat zij ook gericht vroeg wat voor meerwaarde het kon zijn voor de kinderen.
Er heerst hier op moment ook een ziekte wat overgedragen wordt door de malariamug. Veel patiënten zijn ziek of ziek geweest. Het is niet gevaarlijk maar je kan er wel erg ziek van worden. Hoge
koorts, (gewricht) pijn. Ik heb nog geen gezondheidsklachten ervaren tijdens mijn verblijf hier. En ik hoop dat dit zo mag blijven. In de middag ben ik soms erg sloom door de warmte. Ik snap dan
heel goed dat het tempo wat lager ligt. Deze maanden in het jaar zijn de temperaturen ook hoog, maar ik heb ook het idee dat het deze week extreem warm is. (de collega’s geven het ook aan heel warm
te hebben, en de kinderen zijn ook sneller vermoeid). Afgelopen nacht trouwens voor het eerst regen gehad.
Afgelopen weekend vooral bij het strand gelegen en verder ouderwets een telefoonkaart gekocht om op te waarderen. Ook heb ik macaroni gekookt bij Kate. Aankomend weekend is er een vrouwendag met
Kate en de andere vrijwilligsters! En als het goed is gaan wij aankomend weekend ook een dag snorkelen. Dus genoeg vermaak.
Voor deze week was dit het weer! Bedankt voor alle leuke reacties! Het lukt mij niet om de foto’s te uploaden op deze site. Maar op mijn facebookpagina zijn inmiddels een hoop foto’s te vinden.
Lukt het niet om deze te zien, laat dan even een berichtje achter dan kan ik misschien de instellingen wijzigen.
Wiki 4
Lieve allemaal,
Wat gaat de tijd snel. Inmiddels zit ik al in week vier. Het voelt nog steeds goed om dit te doen.
Dagprogramma wordt steeds meer gevuld. Op APDK zijn de taken nu redelijk verdeeld. En zit er een klein beetje meer organisatie in. De fysiotherapeut is een aantal dagen ziek / afwezig geweest,
hierdoor nog geen vorderingen kunnen maken met het systematisch werken. Ik ben er inmiddels ook achter dat er organisatorisch wat veranderingen zijn geweest afgelopen tijd. Ook is er een
fysiotherapeut weg die hier tien jaar gewerkt heeft.
De mate van communiceren en meedenken/vooruitdenken vraagt veel van mijn geduld. De collega’s waar ik mee samenwerk praten nu zoveel mogelijk in het Engels als ik erbij zit, maar dit heeft lang
geduurd. Er is nu meer overleg en er wordt ook meer achtergrond informatie gegeven. Met patiënten wordt vaak in Swahili gepraat wat ook logisch is, veel ouders kunnen geen of slecht Engels. Bij het
ontvangen en geven van informatie kan taal belemmerend werken. Voor het geven van therapie maakt de taal niet veel uit. Ik heb een aantal CP kinderen onder behandeling, en ik ben er inmiddels bij
een aantal achter dat zij weinig weten over de beperkingen die het kind heeft. Verwachtingen die zij van hun kind hebben is niet altijd realistisch. En dit maakt ook dat zij niet altijd goed omgaan
met de beperkingen van hun kind. Daarnaast is het hier wel de gewoonte om samen te werken, maar er missen een paar essentiële disciplines om het kind goed te kunnen behandelen. Waaronder logopedie,
ergotherapie. Er is een speciale CP kliniek maar de feedback die ouders geven als zij bij APDK komen dat er alleen passief wordt doorbewogen.
Port reitz school waar ik elke middag werk heeft meer organisatie en structuur. Hier zijn ook meerdere disciplines aanwezig. Geen logopedie, hier is veel vraag naar. De meeste kinderen die bij APDK
komen gaan daarna naar de port reitz school. De fysiotherapie wordt gegeven in een grote ruimte. Per dagdeel zijn er twee klassen waarvan een aantal kinderen (tegelijk) fysiotherapie krijgen.
Samen met de fysiotherapeut afgesproken om een planning te maken om de kinderen te gaan meten. In principe zouden zij dit elke acht maanden doen. (voor de vakantie dan gaan de kinderen naar huis en
krijgen zij een rapport) maar dit is nu ruim een jaar niet gebeurd. De kinderen zijn erg enthousiast en erg goed te begeleiden. De kinderen zijn erg zorgzaam naar elkaar. Zij helpen elkaar duwen en
het is een eer voor hun wanneer zij jou tas mogen dragen. Qua hygiëne zijn er wel handschoenen en water en zeep om je handen te wassen. Maar de kinderen zien er niet erg fris uit en er zijn een
hoop vliegen op en rondom hun.
Op de port reitz school heb ik een moeder, zij heet net als mijn moeder Lina en zij noemt mij dochter. Als ik haar vergeet te begroeten dan hoor ik dit meteen.
Vrijdag 26-02 heb ik een kijkje mogen nemen op de school voor (para)medische. Asiah heeft hier gestudeerd en ik heb hier kennisgemaakt met een docent en met wat studenten. De school werkt veel
samen met beide projecten waar ik werk. De studenten krijgen hier klinische lessen en er worden praktijk toetsen afgenomen op de projecten. Ik heb een kijkje kunnen nemen in de praktijklokaal
fysiotherapie en in de bieb.
Afgelopen week waren mijn gastouders een week in Nairobi en was ik alleen met de housekeepster en hun dochter in huis. De housekeepster is een maand voordat ik kwam gestart. Leah gaf aan dit in het
verleden nooit gedaan te hebben als er vrijwilligers waren, maar gezien de situatie nu was het beter. Ik vind het wel gezellig dat zij hier is. Ik loop regelmatig met haar mee naar de supermarkt
(marktje op straat), of zit buiten met haar. Samen stiekem de apen voeren, ook al zijn deze al behoorlijk brutaal. Lopen nog net niet langs je naar binnen, wanneer je buiten zit.
Hoewel je in eerste instantie veel indrukken opdoet. Begin ik nu langzamerhand wel de realiteit te zien. Dit is soms best confronterend om te zien wat armoede kan zijn, het verschil in onderwijs,
de manier van opvoeden en straffen. De mensen zijn hier vriendelijk maar (sommigen) stralen ook een bepaalde mate van arrogantie uit. De sfeer op straat kan van heel gemoedelijk toch ook omslaan
naar een bepaalde onrust. De manier van omgang met spullen ene kant alles hergebruiken. Andere kant om spullen vragen (speelgoed, etenswaren) en daar naar mijn inziens soms achteloos mee omgaan.
Zelfs de bewaakster van de port reitz school vraagt aan mij of ik de volgende dag een banaan voor haar wilt meenemen, en dan erachter komen dat zij het nog serieus meent ook.
Als blanke blijf ik een wandelende attractie met name kinderen willen je continu aanraken. En sommige volwassenen komen speciaal een hand geven. Om naar de port reitz school te gaan moet ik elke
dag langs een poort einde van de weg. De bewaker die de poort opent begroet mij altijd uitbundig. En sinds een aantal dagen ging hij vaak ook op een kruk zitten langs het looppad waar ik voorbij
kom en geeft hij elke keer een hand. Sinds gisteren wou hij zich toch ook even voorstellen. Dus nu komt hij elke keer een hand geven en mijn naam benoemen. En ik ben altijd blij als ik zie dat hij
de poort open moet doen voor de auto’s en ik daardoor al langs hem heen gelopen ben.. ik heb een flauw vermoeden dat hij zich niet alleen netjes wilt voorstellen en vriendelijk wilt
glimlachen!
Dit was het voor deze week! Hakuna Matata