Hujamboo,

Vrijdag / zaterdag
Na een redelijk voorspoedige reis veilig aangekomen op bestemming. Ik heb het grootste gedeelte geslapen in het vliegtuig van Amsterdam naar Nairobi. Aangekomen op Nairobi (iets later dan gepland) moest ik mijn visum regelen. Dit ging erg vlot. Doordat de bagage niet op tijd op de band was. Heb ik mijn binnenlandse vlucht naar Mombassa gemist. Ik kwam bij de incheckbalie om 7:50 maar moest hier om 7:30 zijn, het vliegtuig vertrok om 8:00. Gelukkig werd er direct gezegd dat ik het vliegtuig van 10:00 kon nemen. Ik had de coördinator (kate) een bericht gestuurd, helaas had zij deze niet ontvangen en stond zij om 9:00 op Mombassa airport en zat ik nog op Nairobi. Aangekomen in Mombassa was Kate hier niet. Haar telefonisch kunnen bereiken en gelukkig was zij nog in de buurt en heb ik ongeveer een half uur moeten wachten.

Zaterdag
Het avontuur begint meteen in de auto bij Kate. Ik beland meteen in een cultuurschok. Je maakt je een voorstelling van een situatie maar het is een behoorlijke omschakeling. Ten eerste het verkeer wat kriskras door elkaar rijd van busjes, brommers, auto’s en voetgangers.
Daarnaast een hoop mensen langs de weg in krotjes, er wordt een heleboel langs de kant van de weg verkocht. Blijkbaar verkoopt het maar van een afstandje lijkt het troep.
Onderweg twee keer aangehouden door de politie. Kate gaf al aan dat zij proberen wat te halen bij de ‘westerlingen’. Ook tijdens een stop bij een overweg proberen mensen van alles te verkopen.

Vanaf het vliegveld samen met kate naar madam Leah gereden (hier verblijf ik doordeweeks) ik heb hier mijn spullen achter gelaten en een aantal spullen overgepakt, omdat ik in het weekend bij Kate verblijf. (Bij Kate verblijven nog twee andere vrijwilligers en in de omgeving is ook meer te doen).
Op de weg naar kate meteen naar shopping centre geweest voor een andere simkaart en om geld te pinnen. Bij binnenkomst wordt je gefouilleerd. Althans er gaat een apparaat langs je lichaam en je moet je tas open doen. (Als het apparaat afgaat gebeurd er niks).
Aangekomen bij Kate haar huis, spullen opgeruimd en ben ik gaan liggen, boven in stapelbed met de hitte. Gelukkig was ik zo moe dat ik zeker wel een uur heb kunnen slapen.
’s avonds had het Nederlandse stel hollandse pot gekookt, dus nog geen kennis kunnen maken met het Keniaanse voedsel.

Zondag
Zondag samen het andere stel (vrijwilligers) mee geweest naar Reef hotel. Hier een strandbedje gehuurd huren voor 500 kshilling (ongeveer 5 euro). Als je naar het strand gaat dan moet dit bij een hotel. Veel Kenianen gaan op zondag ook naar het strand maar hebben andere gewoontes qua badkleding en daarnaast is een westerling al erg interessant. Om bij het strand te komen moest er een ‘taxi’ geregeld worden. Kate heeft een jongen die zij standaard belt (en waarvan wij nu het nummer hebben) als zij een taxi nodig heeft. Deze jongen komt dan met de brommer en hier kunnen twee mensen achterop, aangezien wij met drie waren, kwam er nog een andere jongen mee. Omdat ik de weg niet weet en geen idee had waar ik heen ging, had ik aangegeven dat hij de andere brommer moest gaan volgen. Dit ging goed totdat de anderen zo ver voor lagen dat hij niet meer wist waar zij heen waren. Duurde even voordat hij de andere jongen telefonisch te pakken kreeg.
Na een dagje relaxed op het strand in de avond wel een Keniaanse maaltijd gehad. Rijst met meat en zoete aardappel. Prima gerecht.

Maandag
Ik ga met het AV (afrikaans vervoer) matatu’s terug naar mijn gastgezin. Samen met Kate deze terugreis gedaan. Vanaf Kate met de brommer naar de stad dichtbij haar. Vanaf daar met een busje naar de volgende stad. Daar nog wat boodschappen gedaan, en vertelde Kate hoe ik moest reizen. Daarna terug met het busje richting marimbjo en vanaf daar met de tuktuk naar APDK.
Dit moet ik dus vrijdag alleen doen.. Kate gaf aan dat de stad waar wij boodschappen hebben gedaan onveilig is dat ook zij zich hier niet veilig voelt. In de ochtend gaat het nog wel maar in de loop van de dag wordt dit minder.
Om een indruk te geven van het busje: klein, rammelend, kunnen 14 personen in.
Betaald met ongeveer 40 kuna ergens tijdens de reis. Busje stopt wanneer je op het dak tikt of als er mensen stilstaan langs de kant van de weg.

Vandaag begint ook mijn eerste werkdag. Gezien de reis begon deze om 11:00, ik kreeg een korte rondleiding (dit stopte bij de fysiotherapieruimte) en kon meteen meelopen met fysiotherapeut Enoch. Hij was de enige fysiotherapeut die aanwezig was. Ik heb nog geen idee hoeveel fysiotherapeuten hier werken, ik kreeg hier niet echt duidelijk antwoord op. Hij werkt hier in elk geval 5 dagen per week.
Fysiotherapie wordt gegeven aan mensen buiten de kliniek tussen 10 en 12:30 en tussen 8:30 en 10:00 en ’s middags is er fysiotherapie voor de kinderen in de kliniek en in de hospital.

De fysiotherapie gaat anders dan bij ons. Twee kinderen met CP gezien welke worden doorbewogen, gemasseerd en ouders (meestal moeder) krijgt een huiswerkprogramma mee. Zoals het lijkt zijn ouders erg trouw in het uitvoeren van de oefeningen met hun kind.
De fysiotherapie wordt gegeven in dezelfde ruimte waar mensen ook wachten. Ook intake of gesprekken gebeurd in een andere ruimte maar met de deur open. Volgens de fysiotherapeut gaat het op afspraak, maar ik denk niet op tijd en volgorde.
Samen een intake gedaan bij een vrouw die vroeger gerevalideerd heeft in APDK. Zij kwam met pijn arm / schouderregio. De fysiotherapeut gaf de diagnose frozen shoulder zonder enig onderzoek. Toen ik zei dat ik wat anders dacht (voor de kenners KANS) was hij daarna heel blij, mevrouw zelf dacht dat haar arm misschien geamputeerd moest worden vandaar het bezoekje aan de fysiotherapie. De fysiotherapeut hier geeft een verwijzing voor een operatie. Arts beslist dan nog wel of er ook daadwerkelijk een operatie komt.
Van 12:30 tot 14:00 is er pauze. Daarna is er groepstherapie maar hier was bijna geen tijd meer voor. Na deze therapie was ik klaar, ik ben met de kinderen naar buiten gegaan in de aangepaste speeltuin. Rond 17:00 heb ik de kinderen geholpen bij het eten maïspap en groente.
In de avond heb ik een Afrikaanse douche gehad dat wil zeggen een klein straaltje water. Op het terrein van APDK komt water uit een pomp. Helaas is de pomp kapot en ze hopen dat deze einde van de week weer is gemaakt.

Dinsdag
Vannacht veel wakker geweest door geluiden. Ik hoorde twee mannen schreeuwen. En vroeg in de morgen vogels (deze heb ik nog niet kunnen spotten). Vandaag veel apen gezien op het terrein. De apen zijn niet erg mensenschuw. Verder zijn er bij Leah veel muskieten, mieren en salamanders. Bij Kate heb ik nog weinig ongedierte gezien.

De werkdag begon met groepstherapie voor de kinderen. Samen met Enoch de kinderen opgehaald om naar de groepsruimte te gaan, vervolgens ging hij even wat anders doen. Maar toen hij terugkwam was therapietijd zo goed als voorbij. Waarna hij eerst weer wegliep en toen alsnog wat met de kinderen ging doen. Voor mij was het ongemakkelijk omdat ik niet wist wat de bedoeling was. Kinderen deden zelf oefeningen in de tussentijd waarbij één iemand tot 30 ging tellen en de anderen liggend op de mat oefeningen deden. Vanmorgen is er ook een andere volunteer worker gestart zij heeft hier vorig jaar ook geholpen.
Na de middaglunch was het weer tijd voor de kinderen om te oefenen, zoals het er in de ochtend aan toeging zo ging het ook in de middag. Voor nu zie ik weinig nut in van deze groepstherapie. Na de groepstherapie krijgen er een aantal ook nog individueel therapie (de andere kinderen rennen om de bank heen).
Er zit weinig structuur in de manier van werken (althans niet voor mij). Administratie kwam er vandaag ook bij. Er wordt een boek bijgehouden, hierin wordt datum, naam patiënt nummer, telefoonnummer, diagnose, betaling, en comment bijgehouden. Vervolgens wordt in een ander schrift dit opnieuw opgeschreven per maand. Dus ik heb vanmiddag lijntjes getrokken, en voorgelezen (want alles moest opnieuw worden opgeschreven). Het is dubbelwerk en dan merk je hoe makkelijk het is om een computer te hebben. (al mis ik zeker de administratie die wij in Nederland kennen niet).

Helaas was het water vandaag zo goed als op, dat betekende de handen niet kunnen wassen. (nog wel ergens een bakje water kunnen scoren..) en vanavond een afrikaanse douche gehad (wassen uit een bak water, en met een klein bakje water over je heen gooien). Leah gaf aan dat er contact is om de pomp te laten vervangen maar zij zijn hier afhankelijk van giften, hopelijk is er einde van de week weer water, anders wordt het heel onhygiënisch zeker voor de kinderen met hun wonden.

Inmiddels heb ik ook wifi! Yeeeh dus ik probeer doordeweeks regelmatig een verhaaltje neer te zetten. Want er valt een hoop te vertellen. Voor de beeldvorming is het denk ik goed om te weten dat ondanks andere leefomstandigheden deze kinderen / mensen erg vrolijk en vriendelijk zijn. Qua werk ligt het tempo en de effectiviteit anders maar het is absoluut geen luiheid of onwil. Ik wil tijdens het schrijven dit gevoel ook niet opwekken (dat deze mensen zielig of lui zijn). Het enige wat ik wil is een indruk geven hoe het hier gaat.

Haya!