Hallo Allemaal,

Hierbij een update! Inmiddels ben ik hier nu ruim een week. En wat kan je aan een hoop wennen in een week tijd. Sinds maandag avond weer water bij mijn gastgezin doordeweeks. In het weekend verblijf ik elders dus hier had ik al lekker kunnen douchen. (dat je dan een simpele douche met een koud straaltje luxe vind). Nu is alleen de elektriciteit weer uitgevallen. Gelukkig heb ik een lampje bij mij. Aangezien het hier om 19:00 donker is. (dat is 17:00 Nederlandse tijd). Aan het verkeer moet ik nog steeds wennen, maar ik begin steeds meer te snappen hoe het werkt. Ik heb nog niet alleen hoeven reizen vanaf APDK naar Kate (waar ik in het weekend verblijf). Het stuk naar de town gaat wel maar vanaf daar verder reizen is lastiger. Daarnaast is deze stad niet heel erg veilig (zoals ik begreep) daarom spreken Kate en ik af bij de postoffice (hier is sowieso veel bewaking).
Over het algemeen is Kenia een land met veel christenen. Maar in Mombassa wonen er meer moslims dan christenen. Met name in town wonen veel moslims. Dat maakt het mogelijk onveilig. Asiah (zie verderop in het verhaal) is een moslim, het is veiliger met haar door de stad te gaan dan met Kate.

Op dit moment zijn er ook twee andere vrijwilligers werkzaam binnen de afdeling fysiotherapie. Beide komen uit Kenia en zijn net klaar met de opleiding. Fysiotherapeuten komen hier niet makkelijk aan een baan. Daarom gaan de meesten vrijwilligerswerk doen om een netwerk op te bouwen, en als je goed genoeg bent en je hebt het juiste netwerk kom je aan een baan (dat betekend soms een aantal maanden vrijwillig werken). Dit werkt het beste in je eigen woonplaats. Asiah is er vanaf de eerste week dat ik er ook ben. Zij neemt mij overal mee naartoe. (met haar kan ik ook het beste Engels spreken).

Rondom het terrein van APDK is weinig te beleven. Er is geen supermarkt of een café in de buurt. Alles wat je kunt kopen wordt langs de straat verkocht. En aangezien ik op het terrein verblijf is het doordeweeks redelijk saai voor mij. Mijn enige uitje overdag is lunchen samen met Asiah en haar vriendinnen in een studentenhuis dichtbij het terrein van APDK. Verderop staat een school voor (para)medischi en een straatje verder staan studentenhuisjes. Om hier te komen ga je een steeg in waarbij je langs allemaal eetkraampjes komt, er wordt op straat gekookt. Alle studenten / mensen die hier wonen gaan met hun bordje naar de straat en kopen dan eten. Dit is ook mijn lunch en het smaakt prima (hoewel je wel goed moet opletten wat je eet en koopt langs de weg).
Asiah heeft hier gestudeerd en gewoond en kent een hoop mensen. Mensen zijn hier erg gastvrij als je één keer meekomt met lunchen dan ben je haast verplicht elke dag te komen. Als je er niet bent dan wordt er in dit geval aan Asiah gevraagd of het wel goed gaat. Ook vriendinnen zijn jou vriendinnen en geven direct hun telefoonnummer.

Ik haal op dit moment nog niet voldoening uit het werk wat ik doe. Er is nog geen duidelijk programma, en er is weinig aansturing. Waardoor (met name in de middag) naast de groepstherapie niks te doen is. En waarbij zij letterlijk de tijd uitzitten. En dat vind ik voor een middag wel prima maar niet voor elke dag. (Enoch is overigens wel druk)
Daarnaast is het voor mij haast onmogelijk om de out patiënten te onderzoeken / behandelen omdat de meeste mensen geen Engels kunnen. Sinds ik dit heb aangegeven bij madam Leah (mijn gastmoeder) dat ik graag meer wil doen, heeft zij meteen actie ondernomen en aangegeven bij Enoch dat er een programma en duidelijkheid moest komen. En dezelfde middag zaten wij met z’n allen een programma door te nemen. Waarbij wij in tweetallen gaan werken de komende weken. Asiah en ik samen en Viviane en Enoch. Ik hoop dat ik hierdoor meer voldoening uit het werk kan halen. De ruimtes dat het nu rustig is probeer ik zoveel mogelijk op te vullen door te helpen op school, of te spelen met de kinderen.

De kinderen die in APDK verblijven starten elke ochtend met groepstherapie van 8:30 tot 9:00 daarna is er een uur tijd voor individuele therapie, en de overige kinderen hangen dan in de groepsruimte rond. Om 10:00 gaan de kinderen ontbijten en na het ontbijt gaan de kinderen naar school. De school is niet bedoeld om de kinderen nieuwe dingen te leren maar dat wat zij op hun eigen school geleerd hebben te onderhouden. De juf is vaak erg druk met andere dingen en niet altijd aanwezig waardoor de kinderen zichzelf vermaken. Vandaag ging ik helpen op school en ik had dit aangegeven bij de juf. Nadat ik 10 minuten binnen was ging de juf weg even naar de stad spullen halen. Er zijn twee klas lokalen en bij de kleintjes werden grote kinderen neergezet die toezicht moesten houden. Om 12:00 gaan de kinderen lunchen en daarna rusten. Om 14:00 krijgen de kinderen weer groepstherapie 10 minuten en daarna individuele therapie tot 15:00. De kinderen gaan daarna drinken en buiten spelen. Rond 17:00 gaan zij eten en ik denk daarna wassen en naar bed.
Niet alle kinderen krijgen overigens individuele therapie, hangt van de fase van revalidatie af. Op dit moment zijn er maar drie die individuele therapie krijgen. Ik heb Sara onder behandeling een meisje van een jaar of vijf. Zij heeft een correctie operatie ondergaan aan haar knie. Het is erg leuk om met haar te oefenen. Zij is erg gemotiveerd en vind het leuk om oefeningen te doen.
Groepstherapie heb ik ook geprobeerd te geven maar dat was(nog) geen succes. De therapeuten, docenten en verpleging gebruiken een soort stok/zweepje om orde te bewaren. Het werkt heel goed en de kinderen luisteren dan ook erg goed. Maar ik wil dit niet gebruiken, dus laat ik de groepstherapie voor wat het is.

Ik krijg steeds meer een vertrouwensband met de kinderen. De eerste dagen dat ik aanwezig was, bleven de kinderen om mij heen hangen, en continu hand vasthouden en op schoot zitten. Na een aantal dagen was dit claimen wel genoeg. En gelukkig is dat voor de meeste kinderen nu ook duidelijk. De kinderen zijn erg dankbaar. Ik krijg bijna elke dag bloemen in mijn haar, of ze gaan mijn haar vlechten. Ook is mijn blanke huid erg interessant. Er is één jongetje van een jaar of acht die het vervelend vind dat ik hun niet kan verstaan. En hij nam vandaag uitgebreid de tijd om mij wat Swahili te leren. Vorige week een ballon gegeven om mee te spelen en de kinderen werden helemaal wild. De dagen erna werd er elke dag om een ballon gevraagd en gevochten. Zelfs het elastiekje dat aan de ballon zit wordt om gevochten. Door de warmte en het buiten spelen met de ballon, knapt deze erg snel. Zelfs als de ballon geknapt is wordt erom gevochten en er wordt met een kapotte ballon een nieuwe ballon gemaakt. Dinsdag had ik snoepjes meegenomen nu wordt er elk moment om snoep gevraagd. Het is overigens niet zo dat de kinderen hier weinig krijgen. Zij krijgen voldoende eten en regelmatig een snoepje. Het is wel zo dat er kinderen bij zitten die het thuis echt arm hebben. Daarnaast is het in deze cultuur gebruikelijk om alles her te gebruiken. Er wordt niets weggegooid. Dit zie je ook bij de kinderen terug. Ik geef bewust niet direct alles weg, omdat ik wil dat er goed gebruik van gemaakt wordt. Van de week gaf Leah aan dat er behoefte is aan schriften met leeroefeningen voor op school. Vandaag keek ik in de kast en lagen er een heleboel schriften leeg.

Afgelopen zondag was mijn verjaardag. Zaterdag had ik gebak gehaald in de supermarkt, deze heeft de reis met de taxibrommer niet helemaal overleefd, maar nog prima te eten. Zondag begin van de avond mijn verjaardag gevierd bij Kate thuis. Er werd voor mij gezongen en er werden kaarsjes gezocht die ik kon uitblazen. Na het zingen kreeg ik chocomelk over mij heen (dit had modder moeten zijn volgens traditie) en daarna onder de koude douche buiten (wat geen straf is). Na het douchen samen taart gegeten en later op de avond diner met gekleurde rijst. Maandag mijn verjaardag nog gevierd met de collega’s van de fysiotherapie, ook hier werd gezongen en is het blijkbaar de gewoonte dat zij mij de eerste hap voeren. (als ik eten of drinken meeneem dan gaat ook alles op, het is hier geen gewoonte om eten te laten staan). Einde van de dag nog samen met mijn gastgezin waar ik doordeweeks verblijf (Leah) mijn verjaardag gevierd. Hier werd eerst uitgebreid gebeden voor mijn leven, en daarna felicitaties en daarna mocht ik de cake aansnijden.

Zo voor nu laat ik het even hierbij, er valt een hoop te vertellen. Als er dingen zijn die jullie graag willen weten. Let me know! Ik probeer foto's te plaatsen maar helaas door slechte verbinding gaat dit heel erg traag en is het nog niet gelukt.

@ Caroline er is geen logopedie voor CP kinderen hier.