Week zeven is inmiddels ook voorbij gevlogen
Tot gisteren waren er weinig ontwikkelingen op APDK. Een aantal veranderingen wat was doorgevoerd, is weer terug gedraaid. Gisteren voor het eerst de nieuwe lijsten gebruikt om te meten en te registreren (die ik in het begin al gemaakt had). Ik heb samen met de fysiotherapeut het vraaggesprek afgenomen en onderzoek gedaan en daarna behandelplan opgesteld. De fysiotherapeuten zijn niet gewend om een anamnese af te nemen, en weten ook niet welke vragen zij moeten stellen. Er werd nu uitgebreid onderzoek afgenomen en samen met de ouders het behandelplan opgesteld. De fysiotherapeut was erg blij met het plan. Het gaf de ochtend ook meer rust en structuur. Ook samen met de ouders beste behandeldag en tijd besproken, en met de fysiotherapeut afgesproken om een agenda te gaan beheren. Hij gaf aan dat dit Afrika is en de mensen niet op afspraak komen. Toen ik aangaf dat het hem wel rust en structuur zou geven als hij een agenda beheert (waarbij rekening gehouden wordt met de Afrikaanse mentaliteit) zag hij hier wel het nut van in. Afgelopen dinsdag was er een orthopedische en neurologische (spina bifida en waterhoofd) kliniek. Artsen vanuit Nairobi komen kinderen en volwassenen onderzoeken en advies geven. Ook werden kleine chirurgische ingrepen gedaan voor kinderen met klompvoeten. Meeste mensen zijn er al heel vroeg of zijn de dag ervoor al gekomen. (in verband grote reisafstand). Toen ik ’s ochtends om 7:30 op het werk kwam, zaten er zeker wel 50 mensen. Rond een uur of 8 werden de mensen in de fysiotherapieruimte gebracht en werd er gebeden, gelezen en gezongen. Tot ongeveer 8:30 (toen kwamen de artsen binnen) en werden de mensen verdeeld over de ruimtes. Uiteindelijk zijn er over de hele dag door wel z’n 150 tot 200 mensen geweest. Samen met mijn collega heb ik de namen geregistreerd van de patiënten en de betalingen gedaan. Er waren een aantal bij die niet of minder hadden betaald. Hier werd niet moeilijk over gedaan. Mijn collega gaf aan blijkbaar is er een reden dat zij het niet betalen. Niet alle adviezen van de artsen kunnen worden opgevolgd, soms omdat mensen geen geld hebben om dit te betalen. Het is best hard om dit te horen, zeker als je weet wat dat kan betekenen voor een kind.

Doordat er gisteren meer tijd voor het vraaggesprek en onderzoek was, is het ook duidelijker wat de kennis en de verwachtingen zijn van ouders. Hierdoor kon de fysiotherapeut de informatie beter afstemmen. Een ander groot pluspunt is dat de laatste weken kinderen minder huilen tijdens behandelingen. Dit komt doordat er niet meer door de pijngrens heen bewogen wordt. Er wordt meer contact gemaakt met het kind. Ik hoop dat dit doorgezet gaat worden.

Afgelopen week komt er bijna elke dag een jongen die vakantie heeft van zijn school. Hij zit op een speciale school en loopt met krukken. Nu hij thuis is wilt hij niet lopen met krukken en ouders zijn naar APDK gekomen om te vragen of wij hier wat mee kunnen. Vader heeft hem drie dagen gebracht en hij heeft hier drie hele dagen rond gehangen (vader ging weg). Nadat mijn collega had aangegeven dat vader en moeder moeten komen (omdat het een gedragsmatig probleem is) bracht zijn oppas gisteren haar zoon en zijn broer en ging toen weg. De kinderen hadden geen eten en drinken bij zich. Ook de keuken hier had niet voldoende en het is ook niet gebruikelijk om kinderen van buiten mee te laten eten. Ik heb bij mijn gastgezin wat eten gehaald. Maar het is erg vreemd om je kinderen naar APDK te brengen en vervolgens weg te gaan. Gelukkig is er een hek om het terrein en kunnen de kinderen niet weggaan, want er is geen tijd om de jongens de hele dag in de gaten te houden. Vandaag kwamen de kinderen weer maar nu hebben wij de kinderen en oppas weer terug naar huis gestuurd.

Vannacht is er flinke regen en onweer geweest. Ik was al benieuwd hoeveel mensen er vandaag naar APDK zouden komen. Op vrijdag is er elke week klapvoet kliniek, en het is dan erg druk. Het was erg rustig vanmorgen omdat het regende. Hoewel ik het heerlijk vind dat het wat afgekoeld is, lopen een aantal kinderen bij APDK met een trui aan. Meer kinderen geven aan het koud te hebben, op vrijdag morgen is therapie altijd buiten. Maar dit willen de kinderen nu niet omdat het (zachtjes) regent. Inmiddels is het weer droog en wordt het weer behoorlijk warm. Omdat het zo rustig is leer ik mijn collega’s Nederlands. Dit is erg grappig omdat de G erg moeilijk voor hen is. Wanneer hun Nederlands spreken, klinkt het Chinees.

Op de Port Reitz school zijn wij druk bezig met het testen en meten van de kinderen. Hier zit inmiddels veel vooruitgang in. Er wordt niet echt nagedacht over een plan: wat heb ik nodig? Hoe gaan wij meten etc.. maar de motivatie is er zeker. En er ontstaat ook een duidelijke taakverdeling. Hoewel ik wel denk dat zij het belang inzien van het meten (helemaal nadat ik zei dat er een lijstje mag komen van hulpmiddelen die nodig zijn) mag ik de metingen doen (en op momenten dat ik er niet ben, werd er tot op heden niet gemeten). Terwijl ik aan het meten ben schrijft één collega het op en de andere verteld de diagnose. Op zich het meest handig om mij het praktische werk te laten doen. Maar zoveel kinderen achter elkaar testen op een mat op de grond, is best pittig. Voorgesteld om met twee personen tegelijkertijd te gaan testen. Werd er vriendelijk gelachen en gevraagd of ik snel wou gaan lunchen? Uiteindelijk hielp mijn collega wel mee. Afgelopen woensdag was er een tas met schoenen uit Nederland gekomen, samen met twee collega’s hebben wij bij een aantal kinderen deze schoenen gepast en gegeven.

Ik heb afgelopen week veel mooie wandelingen gemaakt. Zo ben ik langs een vissersdorpje gelopen. De mannen waren net aan het badderen in de zee. En vonden het maar al te leuk dat er drie blanke vrouwen langsliepen. Afgelopen zondag ben ik mee geweest naar de kerk met Martha (housekeepster). Om bij de kerk te komen moesten wij met de brommer 30 minuten reizen. Dit was echt een hele mooie rit, door de bergen en bossen. Ook door een stel loslopende koeien gereden. De kerk stond ergens midden in een klein groenrijk dorpje. Er zaten zes mensen in de kerk en de dienst duurde drie uur. Rond een uur of 13:00 waren wij terug en heb ik Martha meegenomen naar het strand waar wij vaak in het weekend zijn. Ik heb Martha zwemles gegeven in de zee en later ook in het zwembad. Veel Afrikanen hebben niet geleerd om te zwemmen. Toen ik op het werk vertelde dat ik zwemles had gegeven hoorde ik nog een heel aantal zeggen niet te kunnen zwemmen. (en het eigenlijk ook wel willen leren). Na het zwemmen zijn wij nog ergens wat gaan drinken. Was erg gezellig!

Besef komt er wel steeds meer wat het betekend om te (over)leven. Wat kunnen wij dan klagen en soms moeilijk doen over bijzaken. Het is soms best confronterend hoe ‘verwend’ je kan denken, totdat je realiseert dat het niet zo werkt, zoals wij het gewend zijn. Andere kant wordt je er ook creatief van. Zoals in de meeste culturen zijn gadgets hier ook erg belangrijk. Soms nog belangrijker dan bijvoorbeeld een woning. Veel mensen gebruiken hier twee telefoons of twee simkaarten. (ivm de kortingen die de providers aanbieden). De tablet nek of telefoon duim zijn hier ook zeker van toepassing. Het is met name voor persoonlijke doeleinden. Alleen de administratieve afdelingen werken vaak met een computer.

Dit was het voor deze week.

Fijn weekend allemaal! En veel schaatsplezier