Afgelopen week veel gezien en gedaan. Vorig weekend veel boodschappen gedaan voor de lunch en spelletjesmiddag van afgelopen dinsdag. Kate heeft mij maandag ochtend vroeg teruggebracht naar APDK met al mijn tassen.

De lunch werd geregeld door APDK, ik had maandag voor de zekerheid nog even gevraagd en toen bleek dat er voor dinsdag nog niks geregeld was. Zij dacht dat de dertiende op vrijdag was. Dinsdag ochtend is er een collega om 6 uur in de ochtend vertrokken om spullen voor de lunch te gaan kopen. Hierdoor was dinsdag alles vertraagd en heb ik eerst geholpen met koken. Na de lunch had ik voor een toetje gezorgd. Yoghurt met ranja en chocolade cornflakes. Hoewel wij een spellenmiddag buiten zouden houden, werd het een knutselmiddag binnen. Dit omdat het de hele ochtend geregend had, en dan willen de kinderen niet naar buiten. (Grappig dat mensen op een regenachtige dag, als het wat is afgekoeld met sjaals, jassen, vesten en mutsen lopen). Ik had nog diverse knutselspullen meegenomen waaronder vouwblaadjes en een masker kleuren. Ik had een uitgeprinte reisgids van de organisatie nog in mijn koffer zitten en aangezien ik deze niet meer nodig heb, had ik dit meegenomen en heb ik een aantal jongens geleerd om vliegtuigen te vouwen. De jongens vonden dit geweldig, met name één jongen die de hele dag in bed ligt had aan het einde van de middag zijn hele bed vol had met gevouwen vliegtuigen. Ook de vouwblaadjes waren een groot succes. Met de kleintjes hebben wij nog cake happen gedaan. Het was een geslaagde middag.

Van woensdag tot en met vrijdag ben ik mee geweest op een out reach programma. Samen met een collega van de orthopedische instrumentmaker en met de chauffeur vertrokken wij woensdag ochtend om 07:00 richting Kilifi. Bij een out reach programma gaan een chauffeur van APDK en een collega het land in om dorpen te bezoeken. Deze maand gaat de orthopedische instrumentmaker en volgende maand gaat er iemand anders van een andere (para) medische afdeling.

Rond 09:00 kwamen wij aan bij het ziekenhuis waar wij een bezoekje brachten aan de afdeling fysiotherapie, dit ter kennismaking dat de mobiele klinieken weer gestart zijn. Tijdens dit bezoek ook kennis gemaakt met de occupational therapeut. Wij werden meegenomen naar de kraamafdeling waar een patiëntje van 12 uur oud een onderzoek nodig zou hebben. Moeder en kind waren net vertrokken toen wij kwamen.

Na dit bezoek zijn wij doorgereden naar de kicurini school in Kaloleni voor kinderen met een handicap. Na het kennismaken wordt het kantoor van de hoofddocent gebruikt als onderzoekskamer. Op deze school is ruimte voor 85 kinderen maar er verblijven 65 kinderen. Dit heeft als reden dat deze school eigenlijk niet voldoende kwaliteit kan bieden voor kinderen met cerebrale parese (CP). Er is geen fysiotherapeut aanwezig en er zijn geen verplegers aanwezig.
Het was heftig om te zien, dat er een kind met spina bifida allemaal geïnfecteerde wonden op zijn been heeft. Wat niet (goed) behandeld is. Kans bestaat dat dit beentje geamputeerd moet worden. Ook zijn hier een aantal kinderen die hulpmiddelen nodig hebben, maar deze niet hebben. Wij hebben de kinderen onderzocht en vervolgens een aanbeveling gedaan voor therapie, of een hulpmiddel. Een jongen met het syndroom van down is doorgestuurd naar de tandarts in verband met een extra rij boventanden (achter zijn normale tanden). Hij had dit al vanaf de geboorte maar ouders hebben hier niks mee gedaan. Sinds een jaar zit hij op deze school en de leraren gaven dit nu aan. Aan het einde zijn wij nog naar de slaapzaal gegaan hier lag een meisje met een waterhoofd. De slaapzaal rook en zag er niet erg hygiënisch uit. De matrassen waren kapot en er werden lappen als lakens gebruikt. De muskieten netten waren kapot. Dit meisje ligt de hele dag op bed omdat zij niet zelfstandig kan zitten, en zij geen rolstoel heeft om te zitten.
Wij rijden door naar de officiële tweede stop dit is een Health centrum in Mavueni. Wij begroeten eerst een verpleegster in een (naar mijn idee) consultatie bureau. Tegenover gaan wij in een ander gebouw zitten. Eerst wordt de tafel waar allerlei ontsmettingsmiddelen staat leeg gemaakt en daarna nemen wij plaats aan de tafel. Er wachten een heleboel patiënten buiten. De warmte en de lucht maken dat ik bijna de hele middag slecht in mijn concentratie zit (sommigen mensen ruiken hier echt heel erg). Deze onderzoeken gaan anders dan bij de eerste stop, hier komen mensen vanuit de dorpen omdat de dokter komt, komen er een heleboel mensen. Ook mensen die verwijzingen hebben voor een school bijvoorbeeld. Hier kunnen wij niets mee.

Na dit bezoek reden wij door naar Kilifi stad waar wij in een hostel verblijven. Onderweg keert de chauffeur om en spreekt mijn collega een ‘vreemde’ dame aan. Mijn collega zag dat deze vrouw een abnormaal looppatroon had, en een afwijking aan haar been (genu valgum) en hij sprak haar hierop aan en vertelde over APDK. Hij heeft een foto genomen van haar benen en gegevens uitgewisseld. Wat een beroepsdeformatie moet hij hebben. Ik weet niet of ik het prettig zou vinden als een ‘vreemde’ medicus mij zou aanspreken omdat ik abnormaal loop. Voor hier kan het een groot verschil zijn, omdat er veel mensen zelf geen actie ondernemen. Zo heb ik in de loop van deze dagen ook twee kinderen / jongeren gezien met een afwijking van de ledematen door een onbehandelde breuk.

Rond een uur of 16:00 zij wij in Kilifi centrum waar wij eerst gaan lunchen bij een lokaal restaurantje. Je kan hier een hele maaltijd krijgen voor 80 shilling (dat is nog geen 80 eurocent). Daarna een hostel opgezocht om te gaan rusten en in de avond bij hetzelfde restaurantje gegeten net als de rest van de dagen (ontbijt, lunch en avondeten).

Dag twee vertrekken wij om 07:30 na het ontbijt en rijden naar het ziekenhuis (ander ziekenhuis dan dag 1) en hebben daar contact met de occupational therapeut (haar hadden wij einde van dag 1 ontmoet) zij was erg enthousiast dat de mobile clinic weer een goede doorstart aan het maken is. Helaas kan zij geen collega meesturen om te helpen, en zij stuurt ons naar de afdeling fysiotherapie. Er is een fysiotherapeut en een student fysiotherapeut die met ons meegaan. De dorpjes die wij vandaag bezocht hebben ligt in de bergen en wij hebben bijna de hele dag op onverharde wegen gereden.
De eerste stop is in Mrima wa ndege. Er zijn niet veel patiënten, waardoor er ruim de tijd genomen kan worden voor de patiënten. Het dorpje ligt erg afgelegen van de faciliteiten. In de buurt is er geen fysiotherapeut waardoor de mensen moeten reizen. De kinderen onder vijf jaar kunnen gratis fysiotherapie krijgen, maar de meeste mensen hebben geen geld om de reis er naar toe te betalen. Er wordt samen met de ouders of grootouders een huiswerkprogramma doorgenomen zodat zij zelf fysiotherapie kunnen geven. Je kan merken dat een heel aantal volwassenen (ouders / grootouders) geen of nauwelijks onderwijs hebben gehad. Sowieso weten veel (groot)ouders niet de leeftijd van hun kind en geven dan een geschatte leeftijd op. Sommigen hebben wel een telefoon maar weten niet hun telefoonnummer en kunnen deze niet zelf oplezen. Of het consultatieboekje met informatie kunnen zij niet zelf lezen.
Na deze stop rijden wij door naar Vitengeni het is een onverharde weg door de wildernis. Wij rijden door een natuurgebied waar ook wild te spotten is (niet gezien helaas). Na ongeveer een uur komen wij bij een groepje mensen wachtend onder een boom. Er worden twee banken neergezet onder de boom en hier vinden de gesprekken en de onderzoeken plaats. Ook hier zijn weinig faciliteiten in de buurt en de mensen hier zijn nog armer en ik verwacht ook dat de meesten niet of weinig onderwijs hebben gehad. Hier diverse aandoeningen gezien van milde tot ernstige aandoeningen. Er is een baby met een onbehandelde huidinfectie hierdoor zijn er standsafwijkingen aan de heup en de enkel. Moeder doorgestuurd naar het ziekenhuis en ik kan niet uitsluiten dat dit een amputatie gaat worden. Verwacht wordt dat het gaat om cellulitis door een insectenbeet. Zelf slik ik nou ruim een week antibiotica voor dezelfde aandoening ook door waarschijnlijk een insecten beet, dus die kwam wel even binnen, zeker omdat het met antibiotica goed te behandelen is (was).
Na een aantal onderzoeken gehad te hebben, begint het vreselijk te waaien en er ontstaan donkere wolken. De chauffeur wordt onrustig en zegt dat wij moeten gaan voordat het gaat regenen. Na de laatste gesprekken afgerond te hebben. Scheurt de chauffeur naar beneden, onderweg begint het vreselijk hard te regenen en de wegen zijn onbegaanbaar. Gelukkig is de chauffeur zeer kundig om in deze omstandigheden te rijden. Het was een echt avontuur.
Na deze rit nemen wij met zijn allen een lunch en zetten vervolgens de collega fysiotherapeuten af. Wij rijden daarna nog door naar twee patiënten aan huis. Een jongetje met CP en een oudere dame met artrose van haar knie. Rond een uur of 19:00 zijn wij terug in de hostel.

Op de derde en laatste ochtend vertrekken wij rond 8:00 naar het ziekenhuis om de occupational therapeut op te halen. Daarna verteken wij naar Mastangoni waar wij ontvangen worden op een school. De consulten worden op deze school gehouden in een klaslokaal. Er waren veel patiënten en het was er warm. Rond 13:30 waren wij na non stop consulten klaar. Wij hebben de therapeut weer afgezet bij het ziekenhuis en zijn doorgereden naar de lunch, waar de chauffeur de auto ging wassen. Naar de lunch zij wij teruggekeerd. Onderweg begon het weer flink te regenen, maar deze keer was dit geen avontuur.

Het was een hele belevenis. Zo ver van de ‘bewoonde’ wereld te zijn. En het grijpt ook zeker aan. Ook bij mijn collega, ook al doet hij met regelmaat z’n out reach programma.

Dat was het voor deze week. Volgende week gaat mijn laatste werkweek in, voelt erg vreemd omdat je met veel mensen een band hebt opgebouwd en het werk steeds vertrouwder voelt.