Wiki 3

Graag neem ik jullie mee in de start van mijn derde week. Vrijdag 26-01 mocht ik meekijken / meehelpen bij de klompvoeten kliniek (gipskamer). Elke vrijdag is er een klompvoetenkliniek waarbij er de hele ochtend en een deel van de middag als het druk is gegipst wordt en aangepaste schoentjes worden gemeten en gegeven. Dit is in samenwerking met een andere organisatie.
Bijna elke discipline helpt mee met gipsen. Het gipsen valt ook onder de taak van de fysiotherapeuten. Er zijn twee tafels en met een machine wordt het oude gips losgemaakt en met wat gereedschap losgetrokken. De wachtruimte is buiten en in de ruimte zelf. Veel kinderen zijn erg overstuur tijdens het gipsen. Aan de moeder wordt gevraagd om de omslagdoek voor het gezichtje van haar kind te houden. Er is een duidelijk protocol, en er wordt snel gewerkt. Ik heb mogen helpen bij het gipsen.

Afgelopen weekend een city tour gehad in Mombassa. Terugweg zijn wij twee keer aangehouden door de politie. (Kate had namelijk vier westerlingen in de auto) de eerste keer doordat Kate de bocht niet goed nam, wat niet anders kon met een groot gat in de weg. Wij moesten naar het bureau waar Kate binnen de lunch betaalde van de agent en weer kon gaan. Nog geen vijf minuten later werden wij weer aangehouden. Deze keer hadden wij achterin geen gordel om. Ondanks dat dit klopte had hij ons anders ook wel aangehouden. En hij probeerde een lunch te krijgen voor hem en zijn collega’s. Hij liet ons gaan nadat Sylvia (andere vrijwilliger) hem ervan overtuigd had dat wij vrijwilligers waren.

Sinds maandag ben ik naast APDK ook gestart op een ander project Port Reitz school. Dit is een school voor kinderen met een geestelijke en/of lichamelijke handicap. Er verblijven 180 kinderen op deze school en de kinderen krijgen allemaal fysiotherapie. En met twee fysiotherapeuten is dat best erg druk. Het is de bedoeling dat ik in de middag de fysiotherapeuten ga ondersteunen in het werk. Bij deze school zijn meerdere Nederlandse organisaties betrokken. Deze week wordt er ook door een Nederlandse organisatie een workshop gegeven voor leerkrachten en ouders. De fysiotherapeuten hebben de afgelopen jaren veel begeleiding gehad van een andere organisatie waarbij veel aandacht is besteed aan het verbeteren van kennis en ook zijn er vorig jaar veel hulpmiddelen gekomen.

Bij APDK heb ik inmiddels al wel meer te doen, maar nog geen vullend programma. Daarnaast is de manier van werken niet altijd even effectief en methodisch. Dit samen met de fysiotherapeut besproken en ik ga nu samen met de fysiotherapeut kijken naar een passend systeem. De achtergrond gegevens van de patiënt wordt in het algemene dossier wel genoteerd. Maar onderzoek en/of behandelgegevens worden nergens genoteerd. Aangezien hier veel met vrijwilligers wordt gewerkt en er eigenlijk maar één vaste fysiotherapeut is, kan je voorstellen dat de fysiotherapeut veel werk heeft. Ik hoop volgende week te gaan starten met het invullen van de kaarten en samen te gaan meten en noteren.

Vandaag (woensdag) ben ik mee geweest naar het ziekenhuis. Een aantal kinderen kregen een controle afspraak. Ouders gaan hier niet mee (tenzij het patiënten zijn die thuis verblijven). De fysiotherapeut en iemand van de zorg gaan mee. Er wordt indien nodig van tevoren een röntgen gemaakt. In het ziekenhuis was het lang wachten gelukkig had ik een ballon en een schriftje mee zodat de kinderen konden spelen tijdens het wachten. De kinderen moeten letterlijk maar afwachten wat er gaat komen. En dat is ook duidelijk te merken aan de kinderen, zij worden stil en kijken verlegen/angstig uit de ogen. Eenmaal terug trekt dit wel weer bij.

De kinderen hebben duidelijk behoefte aan structuur en vooral veel aandacht. Een klein beetje aandacht doet extreem veel. Zo doe ik na de groepstherapie vaak een spel bijv. jan huigen in de ton, dieren nadoen, spel met de bal. De kinderen beleven hier erg veel plezier aan, en doordat zij het erg leuk vinden luisteren zij ook beter. Respect voor ouderen en dokters etc. is heel erg belangrijk in de Afrikaanse cultuur. Ik heb alleen het idee dat dit heel erg afgedwongen wordt door gebruik maken van een stokje, als het stokje er niet is dan luisteren de kinderen ook niet. En hebben zij geen respect voor anderen ook niet voor elkaar. Respect is belangrijker dan de aandacht. Terwijl ik duidelijk merk dat je met aandacht veel meer bereikt. (ik maak geen gebruik van dergelijke hulpmiddelen, om de kinderen rustig te houden).

Op het moment van schrijven zit er bijna een aap op mijn schoot. En één meter verder zit moeder aap met drie kleine aapjes. Verder kwam er 15 minuten geleden een wagen voorbij gereden met een gifstof (zonder waarschuwing) dit is tegen de muskieten.

Hoewel ik de eerste twee weken het eten echt heerlijk vond, mis ik nu wel echt de groente. En heb ik het wel een beetje gehad met de rijst. Het fruit is hier echt super lekker. En voor nog geen 20 eurocent heb je een heerlijke mango.

Deze week tot nu toe elektriciteit gehad en water (vandaag alleen geen drinkwater uit de pomp).

Helaas lukt het mij niet om foto’s te uploaden. Ik probeer het elke dag maar lukt niet. Ik kijk of ik wat foto’s op facebook neer kan zetten. Ik heb ook geen internet café in de buurt waar ik dit kan proberen.

Salumu njema

Update week 2

Hallo Allemaal,

Hierbij een update! Inmiddels ben ik hier nu ruim een week. En wat kan je aan een hoop wennen in een week tijd. Sinds maandag avond weer water bij mijn gastgezin doordeweeks. In het weekend verblijf ik elders dus hier had ik al lekker kunnen douchen. (dat je dan een simpele douche met een koud straaltje luxe vind). Nu is alleen de elektriciteit weer uitgevallen. Gelukkig heb ik een lampje bij mij. Aangezien het hier om 19:00 donker is. (dat is 17:00 Nederlandse tijd). Aan het verkeer moet ik nog steeds wennen, maar ik begin steeds meer te snappen hoe het werkt. Ik heb nog niet alleen hoeven reizen vanaf APDK naar Kate (waar ik in het weekend verblijf). Het stuk naar de town gaat wel maar vanaf daar verder reizen is lastiger. Daarnaast is deze stad niet heel erg veilig (zoals ik begreep) daarom spreken Kate en ik af bij de postoffice (hier is sowieso veel bewaking).
Over het algemeen is Kenia een land met veel christenen. Maar in Mombassa wonen er meer moslims dan christenen. Met name in town wonen veel moslims. Dat maakt het mogelijk onveilig. Asiah (zie verderop in het verhaal) is een moslim, het is veiliger met haar door de stad te gaan dan met Kate.

Op dit moment zijn er ook twee andere vrijwilligers werkzaam binnen de afdeling fysiotherapie. Beide komen uit Kenia en zijn net klaar met de opleiding. Fysiotherapeuten komen hier niet makkelijk aan een baan. Daarom gaan de meesten vrijwilligerswerk doen om een netwerk op te bouwen, en als je goed genoeg bent en je hebt het juiste netwerk kom je aan een baan (dat betekend soms een aantal maanden vrijwillig werken). Dit werkt het beste in je eigen woonplaats. Asiah is er vanaf de eerste week dat ik er ook ben. Zij neemt mij overal mee naartoe. (met haar kan ik ook het beste Engels spreken).

Rondom het terrein van APDK is weinig te beleven. Er is geen supermarkt of een café in de buurt. Alles wat je kunt kopen wordt langs de straat verkocht. En aangezien ik op het terrein verblijf is het doordeweeks redelijk saai voor mij. Mijn enige uitje overdag is lunchen samen met Asiah en haar vriendinnen in een studentenhuis dichtbij het terrein van APDK. Verderop staat een school voor (para)medischi en een straatje verder staan studentenhuisjes. Om hier te komen ga je een steeg in waarbij je langs allemaal eetkraampjes komt, er wordt op straat gekookt. Alle studenten / mensen die hier wonen gaan met hun bordje naar de straat en kopen dan eten. Dit is ook mijn lunch en het smaakt prima (hoewel je wel goed moet opletten wat je eet en koopt langs de weg).
Asiah heeft hier gestudeerd en gewoond en kent een hoop mensen. Mensen zijn hier erg gastvrij als je één keer meekomt met lunchen dan ben je haast verplicht elke dag te komen. Als je er niet bent dan wordt er in dit geval aan Asiah gevraagd of het wel goed gaat. Ook vriendinnen zijn jou vriendinnen en geven direct hun telefoonnummer.

Ik haal op dit moment nog niet voldoening uit het werk wat ik doe. Er is nog geen duidelijk programma, en er is weinig aansturing. Waardoor (met name in de middag) naast de groepstherapie niks te doen is. En waarbij zij letterlijk de tijd uitzitten. En dat vind ik voor een middag wel prima maar niet voor elke dag. (Enoch is overigens wel druk)
Daarnaast is het voor mij haast onmogelijk om de out patiënten te onderzoeken / behandelen omdat de meeste mensen geen Engels kunnen. Sinds ik dit heb aangegeven bij madam Leah (mijn gastmoeder) dat ik graag meer wil doen, heeft zij meteen actie ondernomen en aangegeven bij Enoch dat er een programma en duidelijkheid moest komen. En dezelfde middag zaten wij met z’n allen een programma door te nemen. Waarbij wij in tweetallen gaan werken de komende weken. Asiah en ik samen en Viviane en Enoch. Ik hoop dat ik hierdoor meer voldoening uit het werk kan halen. De ruimtes dat het nu rustig is probeer ik zoveel mogelijk op te vullen door te helpen op school, of te spelen met de kinderen.

De kinderen die in APDK verblijven starten elke ochtend met groepstherapie van 8:30 tot 9:00 daarna is er een uur tijd voor individuele therapie, en de overige kinderen hangen dan in de groepsruimte rond. Om 10:00 gaan de kinderen ontbijten en na het ontbijt gaan de kinderen naar school. De school is niet bedoeld om de kinderen nieuwe dingen te leren maar dat wat zij op hun eigen school geleerd hebben te onderhouden. De juf is vaak erg druk met andere dingen en niet altijd aanwezig waardoor de kinderen zichzelf vermaken. Vandaag ging ik helpen op school en ik had dit aangegeven bij de juf. Nadat ik 10 minuten binnen was ging de juf weg even naar de stad spullen halen. Er zijn twee klas lokalen en bij de kleintjes werden grote kinderen neergezet die toezicht moesten houden. Om 12:00 gaan de kinderen lunchen en daarna rusten. Om 14:00 krijgen de kinderen weer groepstherapie 10 minuten en daarna individuele therapie tot 15:00. De kinderen gaan daarna drinken en buiten spelen. Rond 17:00 gaan zij eten en ik denk daarna wassen en naar bed.
Niet alle kinderen krijgen overigens individuele therapie, hangt van de fase van revalidatie af. Op dit moment zijn er maar drie die individuele therapie krijgen. Ik heb Sara onder behandeling een meisje van een jaar of vijf. Zij heeft een correctie operatie ondergaan aan haar knie. Het is erg leuk om met haar te oefenen. Zij is erg gemotiveerd en vind het leuk om oefeningen te doen.
Groepstherapie heb ik ook geprobeerd te geven maar dat was(nog) geen succes. De therapeuten, docenten en verpleging gebruiken een soort stok/zweepje om orde te bewaren. Het werkt heel goed en de kinderen luisteren dan ook erg goed. Maar ik wil dit niet gebruiken, dus laat ik de groepstherapie voor wat het is.

Ik krijg steeds meer een vertrouwensband met de kinderen. De eerste dagen dat ik aanwezig was, bleven de kinderen om mij heen hangen, en continu hand vasthouden en op schoot zitten. Na een aantal dagen was dit claimen wel genoeg. En gelukkig is dat voor de meeste kinderen nu ook duidelijk. De kinderen zijn erg dankbaar. Ik krijg bijna elke dag bloemen in mijn haar, of ze gaan mijn haar vlechten. Ook is mijn blanke huid erg interessant. Er is één jongetje van een jaar of acht die het vervelend vind dat ik hun niet kan verstaan. En hij nam vandaag uitgebreid de tijd om mij wat Swahili te leren. Vorige week een ballon gegeven om mee te spelen en de kinderen werden helemaal wild. De dagen erna werd er elke dag om een ballon gevraagd en gevochten. Zelfs het elastiekje dat aan de ballon zit wordt om gevochten. Door de warmte en het buiten spelen met de ballon, knapt deze erg snel. Zelfs als de ballon geknapt is wordt erom gevochten en er wordt met een kapotte ballon een nieuwe ballon gemaakt. Dinsdag had ik snoepjes meegenomen nu wordt er elk moment om snoep gevraagd. Het is overigens niet zo dat de kinderen hier weinig krijgen. Zij krijgen voldoende eten en regelmatig een snoepje. Het is wel zo dat er kinderen bij zitten die het thuis echt arm hebben. Daarnaast is het in deze cultuur gebruikelijk om alles her te gebruiken. Er wordt niets weggegooid. Dit zie je ook bij de kinderen terug. Ik geef bewust niet direct alles weg, omdat ik wil dat er goed gebruik van gemaakt wordt. Van de week gaf Leah aan dat er behoefte is aan schriften met leeroefeningen voor op school. Vandaag keek ik in de kast en lagen er een heleboel schriften leeg.

Afgelopen zondag was mijn verjaardag. Zaterdag had ik gebak gehaald in de supermarkt, deze heeft de reis met de taxibrommer niet helemaal overleefd, maar nog prima te eten. Zondag begin van de avond mijn verjaardag gevierd bij Kate thuis. Er werd voor mij gezongen en er werden kaarsjes gezocht die ik kon uitblazen. Na het zingen kreeg ik chocomelk over mij heen (dit had modder moeten zijn volgens traditie) en daarna onder de koude douche buiten (wat geen straf is). Na het douchen samen taart gegeten en later op de avond diner met gekleurde rijst. Maandag mijn verjaardag nog gevierd met de collega’s van de fysiotherapie, ook hier werd gezongen en is het blijkbaar de gewoonte dat zij mij de eerste hap voeren. (als ik eten of drinken meeneem dan gaat ook alles op, het is hier geen gewoonte om eten te laten staan). Einde van de dag nog samen met mijn gastgezin waar ik doordeweeks verblijf (Leah) mijn verjaardag gevierd. Hier werd eerst uitgebreid gebeden voor mijn leven, en daarna felicitaties en daarna mocht ik de cake aansnijden.

Zo voor nu laat ik het even hierbij, er valt een hoop te vertellen. Als er dingen zijn die jullie graag willen weten. Let me know! Ik probeer foto's te plaatsen maar helaas door slechte verbinding gaat dit heel erg traag en is het nog niet gelukt.

@ Caroline er is geen logopedie voor CP kinderen hier.

Aankomst!

Hujamboo,

Vrijdag / zaterdag
Na een redelijk voorspoedige reis veilig aangekomen op bestemming. Ik heb het grootste gedeelte geslapen in het vliegtuig van Amsterdam naar Nairobi. Aangekomen op Nairobi (iets later dan gepland) moest ik mijn visum regelen. Dit ging erg vlot. Doordat de bagage niet op tijd op de band was. Heb ik mijn binnenlandse vlucht naar Mombassa gemist. Ik kwam bij de incheckbalie om 7:50 maar moest hier om 7:30 zijn, het vliegtuig vertrok om 8:00. Gelukkig werd er direct gezegd dat ik het vliegtuig van 10:00 kon nemen. Ik had de coördinator (kate) een bericht gestuurd, helaas had zij deze niet ontvangen en stond zij om 9:00 op Mombassa airport en zat ik nog op Nairobi. Aangekomen in Mombassa was Kate hier niet. Haar telefonisch kunnen bereiken en gelukkig was zij nog in de buurt en heb ik ongeveer een half uur moeten wachten.

Zaterdag
Het avontuur begint meteen in de auto bij Kate. Ik beland meteen in een cultuurschok. Je maakt je een voorstelling van een situatie maar het is een behoorlijke omschakeling. Ten eerste het verkeer wat kriskras door elkaar rijd van busjes, brommers, auto’s en voetgangers.
Daarnaast een hoop mensen langs de weg in krotjes, er wordt een heleboel langs de kant van de weg verkocht. Blijkbaar verkoopt het maar van een afstandje lijkt het troep.
Onderweg twee keer aangehouden door de politie. Kate gaf al aan dat zij proberen wat te halen bij de ‘westerlingen’. Ook tijdens een stop bij een overweg proberen mensen van alles te verkopen.

Vanaf het vliegveld samen met kate naar madam Leah gereden (hier verblijf ik doordeweeks) ik heb hier mijn spullen achter gelaten en een aantal spullen overgepakt, omdat ik in het weekend bij Kate verblijf. (Bij Kate verblijven nog twee andere vrijwilligers en in de omgeving is ook meer te doen).
Op de weg naar kate meteen naar shopping centre geweest voor een andere simkaart en om geld te pinnen. Bij binnenkomst wordt je gefouilleerd. Althans er gaat een apparaat langs je lichaam en je moet je tas open doen. (Als het apparaat afgaat gebeurd er niks).
Aangekomen bij Kate haar huis, spullen opgeruimd en ben ik gaan liggen, boven in stapelbed met de hitte. Gelukkig was ik zo moe dat ik zeker wel een uur heb kunnen slapen.
’s avonds had het Nederlandse stel hollandse pot gekookt, dus nog geen kennis kunnen maken met het Keniaanse voedsel.

Zondag
Zondag samen het andere stel (vrijwilligers) mee geweest naar Reef hotel. Hier een strandbedje gehuurd huren voor 500 kshilling (ongeveer 5 euro). Als je naar het strand gaat dan moet dit bij een hotel. Veel Kenianen gaan op zondag ook naar het strand maar hebben andere gewoontes qua badkleding en daarnaast is een westerling al erg interessant. Om bij het strand te komen moest er een ‘taxi’ geregeld worden. Kate heeft een jongen die zij standaard belt (en waarvan wij nu het nummer hebben) als zij een taxi nodig heeft. Deze jongen komt dan met de brommer en hier kunnen twee mensen achterop, aangezien wij met drie waren, kwam er nog een andere jongen mee. Omdat ik de weg niet weet en geen idee had waar ik heen ging, had ik aangegeven dat hij de andere brommer moest gaan volgen. Dit ging goed totdat de anderen zo ver voor lagen dat hij niet meer wist waar zij heen waren. Duurde even voordat hij de andere jongen telefonisch te pakken kreeg.
Na een dagje relaxed op het strand in de avond wel een Keniaanse maaltijd gehad. Rijst met meat en zoete aardappel. Prima gerecht.

Maandag
Ik ga met het AV (afrikaans vervoer) matatu’s terug naar mijn gastgezin. Samen met Kate deze terugreis gedaan. Vanaf Kate met de brommer naar de stad dichtbij haar. Vanaf daar met een busje naar de volgende stad. Daar nog wat boodschappen gedaan, en vertelde Kate hoe ik moest reizen. Daarna terug met het busje richting marimbjo en vanaf daar met de tuktuk naar APDK.
Dit moet ik dus vrijdag alleen doen.. Kate gaf aan dat de stad waar wij boodschappen hebben gedaan onveilig is dat ook zij zich hier niet veilig voelt. In de ochtend gaat het nog wel maar in de loop van de dag wordt dit minder.
Om een indruk te geven van het busje: klein, rammelend, kunnen 14 personen in.
Betaald met ongeveer 40 kuna ergens tijdens de reis. Busje stopt wanneer je op het dak tikt of als er mensen stilstaan langs de kant van de weg.

Vandaag begint ook mijn eerste werkdag. Gezien de reis begon deze om 11:00, ik kreeg een korte rondleiding (dit stopte bij de fysiotherapieruimte) en kon meteen meelopen met fysiotherapeut Enoch. Hij was de enige fysiotherapeut die aanwezig was. Ik heb nog geen idee hoeveel fysiotherapeuten hier werken, ik kreeg hier niet echt duidelijk antwoord op. Hij werkt hier in elk geval 5 dagen per week.
Fysiotherapie wordt gegeven aan mensen buiten de kliniek tussen 10 en 12:30 en tussen 8:30 en 10:00 en ’s middags is er fysiotherapie voor de kinderen in de kliniek en in de hospital.

De fysiotherapie gaat anders dan bij ons. Twee kinderen met CP gezien welke worden doorbewogen, gemasseerd en ouders (meestal moeder) krijgt een huiswerkprogramma mee. Zoals het lijkt zijn ouders erg trouw in het uitvoeren van de oefeningen met hun kind.
De fysiotherapie wordt gegeven in dezelfde ruimte waar mensen ook wachten. Ook intake of gesprekken gebeurd in een andere ruimte maar met de deur open. Volgens de fysiotherapeut gaat het op afspraak, maar ik denk niet op tijd en volgorde.
Samen een intake gedaan bij een vrouw die vroeger gerevalideerd heeft in APDK. Zij kwam met pijn arm / schouderregio. De fysiotherapeut gaf de diagnose frozen shoulder zonder enig onderzoek. Toen ik zei dat ik wat anders dacht (voor de kenners KANS) was hij daarna heel blij, mevrouw zelf dacht dat haar arm misschien geamputeerd moest worden vandaar het bezoekje aan de fysiotherapie. De fysiotherapeut hier geeft een verwijzing voor een operatie. Arts beslist dan nog wel of er ook daadwerkelijk een operatie komt.
Van 12:30 tot 14:00 is er pauze. Daarna is er groepstherapie maar hier was bijna geen tijd meer voor. Na deze therapie was ik klaar, ik ben met de kinderen naar buiten gegaan in de aangepaste speeltuin. Rond 17:00 heb ik de kinderen geholpen bij het eten maïspap en groente.
In de avond heb ik een Afrikaanse douche gehad dat wil zeggen een klein straaltje water. Op het terrein van APDK komt water uit een pomp. Helaas is de pomp kapot en ze hopen dat deze einde van de week weer is gemaakt.

Dinsdag
Vannacht veel wakker geweest door geluiden. Ik hoorde twee mannen schreeuwen. En vroeg in de morgen vogels (deze heb ik nog niet kunnen spotten). Vandaag veel apen gezien op het terrein. De apen zijn niet erg mensenschuw. Verder zijn er bij Leah veel muskieten, mieren en salamanders. Bij Kate heb ik nog weinig ongedierte gezien.

De werkdag begon met groepstherapie voor de kinderen. Samen met Enoch de kinderen opgehaald om naar de groepsruimte te gaan, vervolgens ging hij even wat anders doen. Maar toen hij terugkwam was therapietijd zo goed als voorbij. Waarna hij eerst weer wegliep en toen alsnog wat met de kinderen ging doen. Voor mij was het ongemakkelijk omdat ik niet wist wat de bedoeling was. Kinderen deden zelf oefeningen in de tussentijd waarbij één iemand tot 30 ging tellen en de anderen liggend op de mat oefeningen deden. Vanmorgen is er ook een andere volunteer worker gestart zij heeft hier vorig jaar ook geholpen.
Na de middaglunch was het weer tijd voor de kinderen om te oefenen, zoals het er in de ochtend aan toeging zo ging het ook in de middag. Voor nu zie ik weinig nut in van deze groepstherapie. Na de groepstherapie krijgen er een aantal ook nog individueel therapie (de andere kinderen rennen om de bank heen).
Er zit weinig structuur in de manier van werken (althans niet voor mij). Administratie kwam er vandaag ook bij. Er wordt een boek bijgehouden, hierin wordt datum, naam patiënt nummer, telefoonnummer, diagnose, betaling, en comment bijgehouden. Vervolgens wordt in een ander schrift dit opnieuw opgeschreven per maand. Dus ik heb vanmiddag lijntjes getrokken, en voorgelezen (want alles moest opnieuw worden opgeschreven). Het is dubbelwerk en dan merk je hoe makkelijk het is om een computer te hebben. (al mis ik zeker de administratie die wij in Nederland kennen niet).

Helaas was het water vandaag zo goed als op, dat betekende de handen niet kunnen wassen. (nog wel ergens een bakje water kunnen scoren..) en vanavond een afrikaanse douche gehad (wassen uit een bak water, en met een klein bakje water over je heen gooien). Leah gaf aan dat er contact is om de pomp te laten vervangen maar zij zijn hier afhankelijk van giften, hopelijk is er einde van de week weer water, anders wordt het heel onhygiënisch zeker voor de kinderen met hun wonden.

Inmiddels heb ik ook wifi! Yeeeh dus ik probeer doordeweeks regelmatig een verhaaltje neer te zetten. Want er valt een hoop te vertellen. Voor de beeldvorming is het denk ik goed om te weten dat ondanks andere leefomstandigheden deze kinderen / mensen erg vrolijk en vriendelijk zijn. Qua werk ligt het tempo en de effectiviteit anders maar het is absoluut geen luiheid of onwil. Ik wil tijdens het schrijven dit gevoel ook niet opwekken (dat deze mensen zielig of lui zijn). Het enige wat ik wil is een indruk geven hoe het hier gaat.

Haya!

Het is bijna zover / ni karibu huko

Het is bijna zover!

Het is bijna zover en dan wordt een gekoesterde droom werkelijkheid. Afgelopen dagen druk geweest met het inpakken weer uitpakken en weer inpakken en weer uitpakken en weer inpakken.. Ik wil natuurlijk niets vergeten en zo min mogelijk sjouwen! Maar het is gelukt met een grote koffer en een bescheiden reistas. (sommigen vragen zich nu af hoe is dit mogelijk bij Alette).

Natuurlijk niet alleen fysiek druk geweest met de reis, maar ook mentaal. Zo ook van velen (alvast) afscheid genomen voordat ik vertrek. Afgelopen weekend een verassingsetentje gehad van mijn lieve familie. En leuke filmpjes mogen ontvangen van vrienden.

Ik wil iedereen (alvast) bedanken voor alle steun doormiddel van woorden, donaties en acties.
In het speciaal wil ik een dank uitbrengen aan mijn collega’s die meegeholpen hebben met het opzetten van een actie en ook meegedaan hebben in hun vrije tijd met deze actie.
Daarnaast wil ik de medewerkers en leden van sportschool get healthy in Ermelo bedanken voor hun (financiële) steun. Opbrengst van een georganiseerde zeskamp is geheel naar dit project gegaan.
Mijn grootste dank gaat natuurlijk uit naar mijn ouders, familie en vrienden. Ga jullie missen.


ili kuendelea... / Wordt vervolgd….

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Alette