De laatste week

Dit was alweer de laatste week werken. Ik vind het erg jammer dat het voorbij is. Juist nu ik voor het grootste gedeelte weet hoe het binnen deze organisatie werkt Ik heb veel gezien, geleerd en kunnen doen, en ik ben dan ook erg dankbaar voor deze ervaring.

Zondag:
Laatste dag bij ons vaste plek bij het strand gelegen. En einde van de dag samen met de andere vrijwilligers, Kate, Martha en de kinderen een ijsje wezen eten bij het strand als afsluiting van de leuke tijd.

Maandag:
Voor de laatste keer vroeg vertrekken naar APDK. De dag verloopt zoals gebruikelijk, ik ben als eerste aanwezig. En rond 8:45 komt mijn collega binnen. En mijn andere twee collega’s zijn er vandaag niet. In de middag ben ik bij de Port Reitz school. In verband met examens is het erg rustig hier. De scholen hebben straks drie en sommige vier weken vakantie.

Dinsdag:
Ook deze ochtend verloopt hetzelfde als anders. Alleen komt mijn collega fysiotherapeut rond 10:30 binnen. Hij was in Nairobi geweest om zijn certificaat op te halen. Nadat hij terug is, is het erg druk want iedereen heeft hem nodig. Er wachten ook wat nieuwe patiënten. En zonder dat ik wat zei maakt hij gebruik van de nieuwe kaarten. En hij geeft ook aan dit erg prettig te vinden. Einde van de dag heb ik nog een evaluatie gedaan met hem. En dat was maar goed ook dat wij dit spontaan vandaag deden, want de rest van de week was dit er niet van gekomen.

Woensdag:
Woensdag de fysiotherapeuten van APDK en Port Reitz school getrakteerd op een lunch bij het plaatselijke restaurantje. Ook dit ging weer op zijn Afrikaans. Wij hadden afgesproken om daar 12:30 te gaan lunchen (was al een week van tevoren aangekondigd), en iedereen was erg enthousiast. In de ochtend geeft mijn collega bij APDK aan naar het ziekenhuis te gaan met de kinderen, en toen vroeg ik hoe zit het met de lunch dan? Oooh ja de lunch. (dag van tevoren nog over gehad) ja ik ben pas om 15:00 terug (lees 16:00). Dus ik zei dan houdt het op voor jou. Om 12:00 was hij niet naar het ziekenhuis en om 12:30 zegt hij ja we gaan lunchen.. Om 12:45 gingen wij weg en ik belde de andere therapeuten van de school, en die gingen ook weg. Mijn collega liep weer terug en zij dat hij er zo aan zou komen. Na 10 minuten ben ik naar binnen gelopen, was hij nergens te bekennen en ben ik met mijn andere collega gegaan. Toen wij daar zaten waren de therapeuten van de school er nog niet (en het is nog geen 5 minuten lopen en het was inmiddels 13:00) dus ik bel mijn collega weer en zij zegt ja wij zijn er bijna. 13:15 kwamen zij aan en daarna kwam mijn andere collega nog. Het was super gezellig! En ook goed dat zij in contact blijven met elkaar voor de samenwerking.

Na de lunch ben ik samen met mijn collega van de Port Reitz school naar de mortuarium geweest, naast het ziekenhuis. Het was goed dat mijn lunch al binnen was. Er werd op dat moment net een lijk opgehaald en de kist stond op de vrachtwagen. Bij binnenkomst lag er een overleden persoon op tafel met tape op de borst waarop alle gegevens stonden. Hoe deze persoon was overleden, naam en leeftijd etc. Er werd een snee gemaakt in het bovenbeen, en de ader werd naar boven gehaald zodat er een vloeistof naar binnen gespoten kon worden. (blijft het lijk langer goed). Daarna gekeken bij de vrieskisten. Hier lagen twee personen, één al bijna acht maanden omdat er een rechtszaak loopt wie de overleden persoon mag kopen. (ruzie tussen twee families) in Afrika heb je een status als je het overleden lichaam van je familie koopt. Het andere persoon ligt hier een jaar. Deze persoon is door de politie van straat gehaald en naar het ziekenhuis gebracht, maar niemand kende deze persoon. Na ontslag uit het ziekenhuis is deze persoon een tijd later weer naar het ziekenhuis gebracht door de politie en daar is diegene uiteindelijk overleden. De eerste drie maanden wordt geprobeerd om familie of kennissen op te sporen. Maar niemand heeft zich gemeld. Nu is het lijk van de overheid.

Donderdag:
Deze dag begint wat minder leuk. Ik had met mijn collega van APDK afgesproken om nog het één en ander door te bespreken. (aangezien ik vorige week op outreach was en hij niet aanwezig was geweest en pas sinds dinsdag halverwege de ochtend terug was) hadden wij om 8:30 afgesproken. Op moment dat ik binnen kom pakt hij zijn spullen en zegt dat hij gaat naar Kilifi voor assessment. Daar was ik dus niet blij mee omdat dit mijn laatste officiële werkdag is. Uiteindelijk eerst via de app nog wat contact gehad en blijkt dat hij dit ook pas sinds vanmorgen vroeg wist dat hij hierheen moest gaan. Hij kwam in de avond om 21:00 terug en hebben toen nog even kunnen zitten. Vrijdag vroeg in de ochtend moest hij weer weg om hier verder aan te werken.

Vrijdag:
Vanmorgen vroeg opgestaan om alle spullen bij elkaar te verzamelen. Na het laatste ontbijt afscheid genomen van het gastgezin en wat foto’s gemaakt. Daarna op beide projecten een evaluatie gehad met de leidinggevenden en de coördinator. Rond 11:00 werd er op APDK een afscheid gegeven. De kinderen zongen een lied en ik kreeg bloemen, daarna werd mijn certificaat overhandigd. Was een leuk moment. Daarna van iedereen persoonlijk afscheid genomen en veel contacten uitgewisseld. Toen was het echt tijd om te gaan!:( samen met Kate en mijn bagage naar haar huis gereden. En later in de middag heb ik samen met Kate een ijsje gegeten op dezelfde plek als wij ook ijs hebben gegeten toen ik aankwam (nieuw ijsmaatje). Na het avondeten hebben wij nog een spelletje gespeeld met z’n allen. En toen begon toch echt de laatste nacht bij Kate.

Namens alle collega’s bedankt voor de donaties voor de operaties (de mensen zijn er echt heel dankbaar voor, meerdere malen gezegd). Ik heb een aantal van deze kinderen mogen behandelen. En sommige casussen heb ik ook op papier. (als het goed is krijg ik nog een officieel document met de kinderen die dankzij een donatie een operatie hebben ondergaan). Mocht je het leuk vinden om te weten waar het donatiegeld naartoe is gegaan? Laat het mij weten, ik laat het graag zien!

Ik mag gelukkig nog twee weken genieten van het mooie Kenia voordat ik weer ga landen op Nederlandse bodem. Ik hou jullie op de hoogte van de reiservaringen.

Ik ben dankbaar voor alle mensen die ik heb leren kennen en die mij geholpen hebben, in een (inmiddels niet meer) vreemde cultuur met hele andere gewoonten. Ook nogmaals dank voor iedereen die mij gesteund heeft.