Lieve allemaal,

Wat gaat de tijd snel. Inmiddels zit ik al in week vier. Het voelt nog steeds goed om dit te doen.

Dagprogramma wordt steeds meer gevuld. Op APDK zijn de taken nu redelijk verdeeld. En zit er een klein beetje meer organisatie in. De fysiotherapeut is een aantal dagen ziek / afwezig geweest, hierdoor nog geen vorderingen kunnen maken met het systematisch werken. Ik ben er inmiddels ook achter dat er organisatorisch wat veranderingen zijn geweest afgelopen tijd. Ook is er een fysiotherapeut weg die hier tien jaar gewerkt heeft.
De mate van communiceren en meedenken/vooruitdenken vraagt veel van mijn geduld. De collega’s waar ik mee samenwerk praten nu zoveel mogelijk in het Engels als ik erbij zit, maar dit heeft lang geduurd. Er is nu meer overleg en er wordt ook meer achtergrond informatie gegeven. Met patiënten wordt vaak in Swahili gepraat wat ook logisch is, veel ouders kunnen geen of slecht Engels. Bij het ontvangen en geven van informatie kan taal belemmerend werken. Voor het geven van therapie maakt de taal niet veel uit. Ik heb een aantal CP kinderen onder behandeling, en ik ben er inmiddels bij een aantal achter dat zij weinig weten over de beperkingen die het kind heeft. Verwachtingen die zij van hun kind hebben is niet altijd realistisch. En dit maakt ook dat zij niet altijd goed omgaan met de beperkingen van hun kind. Daarnaast is het hier wel de gewoonte om samen te werken, maar er missen een paar essentiële disciplines om het kind goed te kunnen behandelen. Waaronder logopedie, ergotherapie. Er is een speciale CP kliniek maar de feedback die ouders geven als zij bij APDK komen dat er alleen passief wordt doorbewogen.


Port reitz school waar ik elke middag werk heeft meer organisatie en structuur. Hier zijn ook meerdere disciplines aanwezig. Geen logopedie, hier is veel vraag naar. De meeste kinderen die bij APDK komen gaan daarna naar de port reitz school. De fysiotherapie wordt gegeven in een grote ruimte. Per dagdeel zijn er twee klassen waarvan een aantal kinderen (tegelijk) fysiotherapie krijgen.
Samen met de fysiotherapeut afgesproken om een planning te maken om de kinderen te gaan meten. In principe zouden zij dit elke acht maanden doen. (voor de vakantie dan gaan de kinderen naar huis en krijgen zij een rapport) maar dit is nu ruim een jaar niet gebeurd. De kinderen zijn erg enthousiast en erg goed te begeleiden. De kinderen zijn erg zorgzaam naar elkaar. Zij helpen elkaar duwen en het is een eer voor hun wanneer zij jou tas mogen dragen. Qua hygiëne zijn er wel handschoenen en water en zeep om je handen te wassen. Maar de kinderen zien er niet erg fris uit en er zijn een hoop vliegen op en rondom hun.

Op de port reitz school heb ik een moeder, zij heet net als mijn moeder Lina en zij noemt mij dochter. Als ik haar vergeet te begroeten dan hoor ik dit meteen.

Vrijdag 26-02 heb ik een kijkje mogen nemen op de school voor (para)medische. Asiah heeft hier gestudeerd en ik heb hier kennisgemaakt met een docent en met wat studenten. De school werkt veel samen met beide projecten waar ik werk. De studenten krijgen hier klinische lessen en er worden praktijk toetsen afgenomen op de projecten. Ik heb een kijkje kunnen nemen in de praktijklokaal fysiotherapie en in de bieb.

Afgelopen week waren mijn gastouders een week in Nairobi en was ik alleen met de housekeepster en hun dochter in huis. De housekeepster is een maand voordat ik kwam gestart. Leah gaf aan dit in het verleden nooit gedaan te hebben als er vrijwilligers waren, maar gezien de situatie nu was het beter. Ik vind het wel gezellig dat zij hier is. Ik loop regelmatig met haar mee naar de supermarkt (marktje op straat), of zit buiten met haar. Samen stiekem de apen voeren, ook al zijn deze al behoorlijk brutaal. Lopen nog net niet langs je naar binnen, wanneer je buiten zit.

Hoewel je in eerste instantie veel indrukken opdoet. Begin ik nu langzamerhand wel de realiteit te zien. Dit is soms best confronterend om te zien wat armoede kan zijn, het verschil in onderwijs, de manier van opvoeden en straffen. De mensen zijn hier vriendelijk maar (sommigen) stralen ook een bepaalde mate van arrogantie uit. De sfeer op straat kan van heel gemoedelijk toch ook omslaan naar een bepaalde onrust. De manier van omgang met spullen ene kant alles hergebruiken. Andere kant om spullen vragen (speelgoed, etenswaren) en daar naar mijn inziens soms achteloos mee omgaan. Zelfs de bewaakster van de port reitz school vraagt aan mij of ik de volgende dag een banaan voor haar wilt meenemen, en dan erachter komen dat zij het nog serieus meent ook.
Als blanke blijf ik een wandelende attractie met name kinderen willen je continu aanraken. En sommige volwassenen komen speciaal een hand geven. Om naar de port reitz school te gaan moet ik elke dag langs een poort einde van de weg. De bewaker die de poort opent begroet mij altijd uitbundig. En sinds een aantal dagen ging hij vaak ook op een kruk zitten langs het looppad waar ik voorbij kom en geeft hij elke keer een hand. Sinds gisteren wou hij zich toch ook even voorstellen. Dus nu komt hij elke keer een hand geven en mijn naam benoemen. En ik ben altijd blij als ik zie dat hij de poort open moet doen voor de auto’s en ik daardoor al langs hem heen gelopen ben.. ik heb een flauw vermoeden dat hij zich niet alleen netjes wilt voorstellen en vriendelijk wilt glimlachen!

Dit was het voor deze week! Hakuna Matata